|
İSKƏNDƏRNAMƏ - Şərəfnamə
Qorxudan çıxmadı kimsə meydana. Zəfərli bir həmlə edərək axdı, Yüyəni yelcilov ata buraxdı. Dağ kimi hər səmtə düşürdü gözü, Yüzü yara alır, ölürdü yüzü, İskəndər heyrətlə öydü igidi: "Bu qola, qılınca eşq olsun!" dedi. Hünərlə döyüşür, düşməyir dara, Alov yağdırırdı o tikanlara. Müşk, ənbər səpincə yerə qaranlıq O igid meydandan qayıtdı artıq. Günəşi örtüncə dağların qaşı, Yuxuya gedərkən gündüzün başı, Qara əjdahatək qaranlıq gecə Başını balıqdan aya çəkincə. Zülmətlər yolçunun yolunu tutdu, O qara əjdaha ayı da uddu. Atlı əl çəkmədi çalıb çapmaqdan, Rahatlıqçın döndü geri pəhləvan. Qaranlıq içində oldu tez nəhan, Olmadı onu bir görən, tanıyan. İskəndər o atlı, qoçaq igidi Bir aslan ürəkli aslan zənn etdi. Deyirdi: "Doğrudan bu ər oğlu ər Döyüşdə mərdliklə göstərdi hünər. Görsəydim üzünü, igidliyinə Verərdim yüz başı bağlı xəzinə. Bir bəla kəsildi bu düşmən xalqa, Mənə öz qolumtək oldu bir arxa. Coşğun bir aslandı, deyildi insan, O igid aslana eşq olsun hər an!" Firuzə rəngli tağ ertəsi günü Dağ-daşdan ucaltdı yaqut güzgünü[252]. Alanlı bir atlı döndü aslana, Qara əjdahatək girdi meydana. Əlində yetmiş zor igidin gürzü, Kökündən ayırır qoca Əlbürzü. Mərd kimi dolaşıb başlar yarırdı, Fələyin qəlbindən toz qoparırdı. Iran, Rum və Çinin igidlərindən Çox kişi öldürdü o nər döyüşkən. Yenə o rus qıran adlı pəhləvan, At çapdı meydana o qızmış aslan. Yayına xam göndən bir giriş vurdu, Ox aldı əlinə, yayını qurdu. Yay tutan qolunun gücüylə oxdan Alanlı pəhləvan təslim etdi can. Sanki bir məkikdir hind qamışından, Içindən ox dəyib keçmiş bir zaman. Bir pişik gözlü rus alnında qırış, Acığı aslantək qaşına yığmış. Döyüşdə tanışdı ona hər yaraq, Zirehə yüz yerdən vurmuşdu yamaq. Durdu həm qılınc, həm at oynatmağa. Polada batmışdı başdan-ayağa. Meydanda döyüşü sanırdı asan, Atını yüklədi hər bir silahdan. Ürəyi daşdan da möhkəmdi, əlbət, Bilmədi döyüşdə var necə dəhşət. Silaha təklikdə alışmışdı bu, Düşmən qılıncından duymamış qorxu. Əjdaha ürəkli salınca nəfəs, Aciz bir ov gördü, çıxarmadı səs. Gördü ki, üstündə çox yarağı var, Özündən, atından xoşdur çul, paltar. Başını qılıncla oynatdı yerdə, Çulundan üzünə çəkdi bir pərdə. Başqa rus kin ilə at oynatdıqca, Torpağa sərildi qılınc atdıqca. Başqa rus yanaşdı kəskin polada, Onlara dəyəndən dəydi buna da. Yayından şığıyan hər kəskin oxdan Yan verdi yerə bir igid pəhləvan. O atlı qəhrəman düz on ox atdı, On igid qəhrəman torpaqda yatdı. Yenə də görünməz oldu gözlərə, Qayıtdı igidlər oturan yerə. Neçə gün o igid hərbə yanaşdı, Örtülü çıxaraq, açıq savaşdı. Qalmadı kimsədə cəsarət, hünər, Döyüşdə onunla dursun bərabər. Can, qılınc qorxusu çatdı bir yerə, Az qaldı dağılsın onlar çöllərə. Namusa dalaraq etdilər səbir, Hiyləyə uyaraq tökdülər tədbir. Bir gün bu qoca çərx dövran edərkən, Bir gövhər çıxardı qır dənizindən. Meydan bəzənərək səflər düzəldi, Hər yandan bir igid nərəsi gəldi. Gurladı çanlar rus ordugahından, Qalxdı qışqırıqlar göyə hər yandan. Mərkəzdə ruslar da ordu çəkərək Səfləri bəzədi gözəl gəlintək. Atıldı bir köhnə kürklü döyüşkən, Sanki bir nəhəngdir çıxdı dənizdən. Piyada, bir parça dağdı gövdəsi, Beş yüz atlıdan da çoxdu hərbəsi. Qocaman, qüvvətli pəncəsi vardı, Almazı sıxsaydı tez yumşaldardı. Div kimi qan iyi duymuş, qaniçən, Fırlanmış cəhənnəm dəhlizlərindən. Ayağında onun boyuna uyar Həm qalın, həm uzun bir zənciri var. Sanasan kükrəmiş vəhşi bir aslan, Kəskin səs-küy ilə dolmuşdu meydan. O güclü ayağı hər yerə vurur, Zərbindən açılır dərin bir çuxur. Dəmirdən əyribaş toppuzu vardı, Dağların başını dağa dayardı. Hər yana cumdu bu dəmir toppuzla, Çox igid öldürdü, sərdi sağ-sola. O qalın bədənin kobudluğundan Canı kir bağlamış, qartmaqdır hər yan. Döyüşmək qəsdiylə girsə meydana Nə qılınc, nə toppuz kar edər ona. Belə bir əjdaha atıldı birdən. Firiştə öldürən, o insan yeyən. Sanki bir qarınca tutur görüncə, Qoparır başını o aslanpəncə. Başqa bir işi yox başlarkən savaş.
|