Kimə öz taleyi olacaq kömək?

Yenə də divüzlü, o qızmış aslan

Fil kimi kükrədi, oxudu meydan.

Bir neçə igidi öldürdü yenə,

Bir kimsə çıxmadı onun önünə.

Yenə o zirehli, igid döyüşkən

Şah qərargahının bir tərəfindən

Qılınc oynadaraq hərbə yanaşdı,

Günəşin çeşməsi ondan qamaşdı.

İskəndər tanıdı o mərd igidi:

"Keçən gün vuruşan aslandır" dedi.

Igidin haqqında düşdü təşvişə,

O, əjdaha ilə çıxmış döyüşə.

Dedi: "Çox heyf olsun, belə qəhrəman

Bir divin əlində düşsün ayaqdan".

O igid adlı, o kəskin cilovlu,

O odlara girmiş qəlbi alovlu

Göy yerin başına dolandığıtək

Divin ətrafında dolandı fələk.

Birinci tədbirdə o mətin qaya

Kəskin ox yağdırdı qəlbiqaraya.

Gördü div oxlardan duymayır qorxu,

Oxatan oxundan acığa doldu.

Bir almaz biçimli polad kərpici

Çarpdı o nəhəngə, çatdıqca gücü.

Kərpici dəvəyə çarpsaydı, inan,

Çalatı çıxardı o biri yandan.

Canını sıxdı div öz kürəyilə,

Kərpici əzdi o bərk cəmdəyilə.

Bir polad kərpic də atdı yenidən.

Onu da rədd etdi o qalın bədən.

Üçüncü kərpic də qırıldı belə,

Alınmaz çayların önü kərpiclə.

Bildi ki, dəmirdən yoğrulmuş insan

Qorxmayır kərpicdən, qorxmayır oxdan.

Alovlu nəhəngi çəkdi qınından,

Əjdaha üstünə cumdu pəhləvan.

Çiynindən vurunca sarsıtdı onu,

Zənn etdi zalımın yetişdi sonu

Çıxdı tez altından yenə Əhrimən.

Davaya sarıldı iki döyüşkən.

Açıldı, kəsdi div bəxtin yolunu,

Haçabaş dəmirlə bərk tutdu onu,

Yəhərdən qaldırdı o qızmış aslan,

Dəbilqə torpağa düşdü başından.

Niqabın altından doğdu bir bahar,

Lalə yarpağından incə, gülruxsar.

O gözəl başını kəsmək istərkən,

Görüb gül üzünü utandı düşmən.

Gördü ətəyinə düşmüş hörüklər,

Saçını boynuna sardı o dilbər.

Hind oğrusu kimi çaldı xəzinə,

Rumdan çalıb verdi rusun əlinə.

O div əl tapınca pəri dilbərə,

Rusun divlərindən qopdu bir nərə.

Çünki rast gəlmişdi gözəl ceyrana.

Yenə də başladı ceyran ovuna.

Sıxıldı kədərli işdən İskəndər,

Ilantək qıvrıldı qəlbində kədər.

Şah dedi: "O qara fili filiban

Coşdursun, kin ilə qızışsın meydan!"

Filban nərə vurdu o qara filə,

Sürdü div üstünə, döndərdi Nilə.

O filayaqlıya vurdu çox zərbə,

O odlu qarurə girişdi hərbə,

Nə dağa qarurə edirdi əsər,

Nə nizə dənizə verirdi xətər.

Görüncə o sərxoş fili əjdaha,

Əlini uzatdı filə bir daha,

Bilirdi: döyüşdə sınanmış fillər

Ancaq xortumundan tutsan yenilər.

Xortumu elə bərk tutdu div insan,

Filə bu şən dünya kəsildi zindan.

Xortumu kökündən qoparıb atdı,

Uca fil dağ kimi palçığa batdı.

Bu qorxunc oyundan qorxdu İskəndər,

Qorxdu ki, bu işdən məhv olsun əskər.

Dedi fərzanəyə gözündə hiddət:

"Məndən üz çevirdi bu bəxt, bu dövlət!

Bəxtim üz döndərmiş, bax bu gedişə,

Bilsəydim girməzdim qorxulu işə.

Ucalar göylərin uğursuz əli,

Nazdan məhrum edər bir çox gözəli.

Şah gətir-götürü sürər az zaman,

Hər ildə bir kərə qızışar aslan.

Dinclik yox, çapmaqdan yoruldu atım,

Beləcə keçəcək bütün həyatım...

Vəziri tədbirlə verdi çox ürək,

Dedi: "Ey şəhriyar, səbr etmək gərək!

Zəfərlə olarsan yenə bəxtiyar,

Sənin həm tədbirin, həm qılıncın var.

Çarəmiz bağlansa qara daşlara,

O daşdan qılıncla taparıq çara.

Elə ki, taleyin qucaqlar səni,

Salarsan bəndə yüz belə fitnəni.

Sənin bir tükünün, şanlı hökmüran,

Dəyəri artıqdır bütün ordudan.

Belədir ulduzlar göstərən əsrar:

Elə ki, düşmənlə şah hərbə başlar,

Bəxtinin gücüylə bu güclü insan

Şiddətlə torpağa verəcəkdir yan.

Doğrudur, bu qaya gövdəli yağı

Vücudca qabadır, bərkdir ayağı,

Gövdəsi tunc kimi olsa da qatı,

Sarsıtmaq olur bu canlı poladı.

Ona kar etməyən qılıncı unut!

Dəmirlə dağılmaz göydəki bulud.

Hünərlə başını gətir kəməndə,

Sal kəmənd altında zəncirlə bəndə.

Ona ox və qılınc etməyirsə kar,

Çünki bərk arxası, qalın gönü var.

O divi zəncirlə edərsən əsir,

Yoxsa bu qılınc, ox etməz bir təsir".

Bu böyük müjdədən uca padişah

Şükr etdi, tanrıya apardı pənah.

Tanrıdan görüncə səadət, kömək,

Atıldı atına, oldu bir şimşək.

Onu Çin xaqanı vermişdi Çində,

Doğmuş böyük Çinin göy tövləsində.

Bir kəmənd istədi, atının başı