Çevrildi o qaraürəyə qarşı.

Saldırdı o qorxunc divə İskəndər,

Necə ki, dağlara bir bulud çökər.

O nəhəng yerindən qımıldanmadı,

Qolunu bağladı İskəndər adı.

Düşməni bağlayan kəməndi birdən,

Çərxi-çənbəritək atdı filbədən.

Boynundan salınca bəndə yağını,

Yer öpdü padşahın mərd ayağını,

Boynundan kəməndə keçincə düşmən,

Div tutan İskəndər vermədi aman.

Kəməndlə aşağı çəkdi boynunu,

Ordugaha doğru sürüdü onu.

O div ceyran kimi yerdə süründü,

Tazı qarşısında ceyrana döndü.

Elə ki, qüvvətli o vəhşi maral

Düşməkdən, qalxmaqdan əzildi, dərhal

Padşahın ordusu qopardı nərə,

Yüksəldi səsləri uca göylərə.

Təbillər gurladı, o coşğun səsə,

Uyaraq, yer-göy də başladı rəqsə:

Elə ki, İskəndər bəxtin gücüylə

Divqılıq insanı gətirdi ələ,

Oturtdu düşmənlər oturan yerə,

Qoşdu zindanında yatan divlərə,

O igid padşahın bu qüvvətindən

Ürkərək, qorxuya düşmüşdü düşmən.

Rus şahı Qıntal bir yumşaq mum oldu,

Rum şahı İskəndər nəşəyə doldu.

Yenidən başlandı məclis çalğısı,

Açıldı dünyaya şənlik qapısı.

Dinlərkən çalğını o məclis boyu.

Qədəhdə qaldırdı gül rəngli suyu.

Andıqca talein səadətindən

O gülgün şərabı içirdi şən-şən.

Gecə göy qıfılı xəznəyə vurdu,

Müşkü kafur çəkən tərəzi qurdu.

O müşkin badəni içir hökmüran,

Mütrüb o pərdədən çalardı hər an.

Içirdi ərinmiş ləli qədəhlə,

Dinlərdi o yeni ləli fərəhlə.

Içdikcə ürəkdən silindi kədər,

Istəyən kimsəyə saçardı gövhər.

Məclisdə hər yandan qissə dinlərkən

Bir çox şey soruşdu hər bir qissədən.

Yenidən söz açdı ulu hökmüran

Atı yel qanadlı qılınc vurandan:

"Bilmirəm, onu bu div gövdəli şir

Öldürdü, yoxsa ki, götürdü əsir.-

Qalırsa, bəndini tez qırmaq gərək,

Nizənin gücüylə qurtarmaq gərək!

Getmişsə, getmişi olmaz unutmaq,

Onu bir qədəhlə gəl xatırlayaq!"

Içkidən beynində qan alovlandı,

O zindan xalqına ürəyi yandı.

Əmr etdi o dilsiz əsiri yenə

Alsınlar padşahın şən məclisinə.

Padşahın əmriylə o bağlı nəhəng

Məclisdə dikəldi uca bir dağtək.

İskəndər gücüylə vücudu əzgin

Məclisdə göründü solğun və qəmgin.

O dilsiz ağrıdan yaman inlədi,

Əz dilsiz tövrüylə şəfa dilədi.

O vəhşi divgövdə inləyincə zar

Dilsizə acıdı uca tacidar.

Yerindən əmr etdi o divlər yenən

Zənciri açdılar divin əlindən.

Buraxdı başına onu hökmüran,

Bu azad etməkdən görmədi ziyan.

Əz böyüklüyüylə onu oturtdu,

Yedirtdi, içirtdi, hörmətli tutdu.

Bir neçə qədəhlə onu yar etdi,

Meylə öz qəlbini aşikar etdi.

Kəlləsi qızınca sərxoş çağında,

Kölgətək süründü taxt ayağında.

Kimsəyə isinməz vəhşi qəlbilə

Ona dost olanı tanıdı belə.

Tələsik dişarı çıxdı məclisdən,

Güclünün olmadı tozunu görən.

İskəndər heyrətlə düşdü təşvişə,

Hər kəsdən bir fikir sordu bu işə.

Şərabdan olunca bunun könlü xoş,

Nə üçün məclisdən çıxdı bu sərxoş?!

Dövlət böyükləri qaldılar heyran,

Hər biri bir fikir eylədi bəyan.

Birisi dedi: "Bu vəhşidir hələ,

Zənciri açınca üz qoydu çölə".

O biri dedi: "Mey edincə əsər,

Buradan çıxınca evinə gedər".

İskəndər məclisdə gizlin, ya açıq

Söylənən sözlərə dinmədi artıq.

Düşündü, fələyə əyərək boyun,

Gecə pərdəsindən doğar nə oyun?

O qədər keçmədi, o fil gövdəli

Girdi əllərində bir gəlin beli.

Şahın qarşısında qoydu şəfqətlə.

Diz çökdü, torpağı öpdü hörmətlə.

Gətirdi belə bir gözəl şikarı.

Yenə də məclisdən çıxdı dişarı.

Bu işdən heyrətə düşdü hökmüran,

Gördü yar belinə sarılmış ilan.

Padşahdan utandı o nazlı mələk,

Çəkdi ətəyini üzə duvaqtək.

Görüncə o parlaq ayı padişah,

Əmr etdi: yadlardan boşalsın dərgah.

İskəndər çadırı xəlvət edərkən,

Əliylə niqabı çəkdi üzündən.

Gördü bir afətdir xəyaldan uzaq,

Bir nur qaynağıdır günəşdən parlaq.

Bir pəriəndamdır olduqca incə,

Pəritək əlinə keçmiş bu gecə.

Cəhənnəm görmüş bir əndamı gümüş,

Malikdən qaçaraq cənnətə düşmüş.

Sərvtək yaşıldır başı hər zaman.

Qızılgül rəngini borc almış ondan.

Atdıqca o qəmzə oxunu təkrar,

Bir neçə ruhları edirdi şikar.

Dodağı bazara salır fitnələr,

Üstünə tökülmüş xalvarla şəkər.

Açılmış səməndir onun qucağı,