|
İSKƏNDƏRNAMƏ - Şərəfnamə
Başqa bir çarəm yox, təsliməm ancaq, Qəzadan olurmu boyun qaçırmaq? Etdiyim duadan yazaram bir xətt, Üstündə möhrünü qoysun Məhəmməd. Həm də dörd xəlifə şəhadətiylə, Yüzlərcə eşq olsun dördünə belə. Qanlını qurtaran xətt sənəd kimi, Qolumda qalar bir bazubənd kimi. Başlarkən qılınctək kəsən məhkəmən, Məhşərlə qiyamət qarşı gəlirkən, Hər kəsin boynunda nameyi-əmal, Mən də bu naməni çıxarram dərhal, Göstərrəm, insafla hökm verənsən, Bununla hökm ver, çün hakim sənsən. Ümidim sənədir, ey ulu tanrı, Qapından ümidsiz qaytarma barı. Atımı həddimdən uzaq salmışam, Yolunda mən yarı yolda qalmışam. Taxtımı qapında düşür, yaradan, Məni azdırma öz doğru yolundan. Səndən yol göstərmək, məndən aramaq, Mən cana gəlmişəm, sən can ver ancaq. Sevdiyin ayinlə, ey pərvərdigar, Sən mənsiz bəzədin mənə bir bazar. Bu zinət naxşını salma rövnəqdən, Mənə öz xəznəndən bir pay ayır sən. Bu zəif varlıqdan nədir istəyin? Elə bil əvvəldən yoxmuş bu miskin. Sən əziz tutmusan, yandırma məni, Nəzərin məndəykən qovma bəndəni. Sən verdin mənə bu uca rütbəni, Sən də bu zindandan gəl qurtar məni. Indi ki vermişsən böyüklük, ad-san, Kömək ol mənə, ey adil yaradan. Hər kimin başına qoydunsa külah, Salma toz-torpağa, əziz tut, Allah. Qapının sirdaşı olan bir qəlbi Qoyma hər qapıda dilənsin, rəbbi. Sən mənim işimi alma nəzərə, Işimə əncam çək ədlinə görə. Nizami bu uca dərgahda ancaq Ulu Mustafanı şəfi tutacaq.
SONUNCU PEYĞƏMBƏRİN TƏRİFİ
Seçilmiş elçidir ulu tanrıdan, Möhkəm hökmləri xalqa çatdıran, Qiymətli tacıdır azadələrin, Ən dəyərlisidir bütün bəşərin. Əzəldən əbədə bütün yaranmış, Məhəmməd adından almışdır naxış. Əqlin qanadına tək odur çıraq, Varlığa işığı o verir ancaq. Zamindir qaraya, ağa bu rəhbər[13], Şəfaət edəndir qopunca məhşər. Kölgəli ağaclar din saçan bağda Budağı göydədir, kökü torpaqda. Ziyarətgahıdır peyğəmbərlərin, Nemət verənidir bütün bəşərin. Bu yanar çırağa vermədən işıq Dünyada bir işıq yox idi artıq. Xalını qaraldır Əbbasilərin, Gözünə nur saçır şəmmasilərin[14]. Dodağı Isadan daha möcüzkar[15], Zülmətin suyutək geyinmiş paltar[16]. Göy - ona dünyada dörd tağı quran, Yer - ona fələkdə beş növbət vuran[17]. Odur öz ağlına eləyən təkyə, Ayı barmağıyla bölən ikiyə[18]. Ona bac verəndir bütün Rum və Rey, Xərac göndərəndir Kəsra ilə Key. Yağdıran buluddur o səmapeykər, Bir əlində qılınc, birində gövhər. Gövhərlə dünyaya vurmuşdur bəzək, Qılıncı din üçün çağırmış kömək. Padşahlar qılıncı çəkdiyi zaman Baş bədəndən düşər, tac isə başdan. Bu isə əzməyə verərsə qərar, Qılıncı çəkmədən tökülər başlar. Hər iki dünyadan bir don tikərək, Onlardan düzəltmiş yeganə bəzək. O donu geyərkən pak vücuduna, Bir qarış az gəldi uca boyuna[19]. Tanrı xəlq etdiyi qamətə gərək Vurulsun tanrının qurduğu bəzək. Bağlı qapıların odur açarı, Onun adı aşmış hər bir hasarı. Dəvətə genişlik o vermiş yenə, Daşlar da şahiddir möcüzəsinə[20]. Əli boş, bu dərviş geyimli soltan Qulamlıq alandır, şahlığı satan. O gecə meraca at səyirdərək Fələyin donuna vurdu min bəzək. Gecə - meracının çətrindən sayə, Göy - o nərdivandan kiçik bir payə.
PEYĞƏMBƏRİN MERACI
Göy gecə məclisi qızışdırmışdı, Işıqdan gecənin gözü qamaşdı[21]. O yeddi fələyə o yeddi ülkər Çin ipəklərinə düzmüş dürr, gövhər[22]. Cənnət keşikçisi huri, pərilər Hər köşkə vurmuşdu yaraşıq, zivər. Bu taxtın soltanı olan Məhəmməd, Keçən elçilərdən odur vəliəhd. Müşkünü saçaraq "Beytiəqsayə" Məkkədən ucaldı ərşi-əlayə. Cismini qurtardı dünya bəndindən, Etdi ərş əhlinin qəlbində məskən. Yetmiş yollu yurddan köçünü vurdu, Çadırı yeddinci fələkdə qurdu[23]. Doqquz hücrəsini bir an buraxdı, Göyün doqquzuncu tağına qalxdı[24]. Yeddinci əflakə çapdığı zaman Dişarı atıldı dördkünc daxmadan[25].
|