Yoxdur üçüncüsü dünyada sezdi.

Göy muncuq gətirib o cavan ələ,

Göz dəyməsin deyə qoşdu o lələ.

Möhrəni yanımda saxlamaqla mən

Möhrünə razılıq verdim ürəkdən.

Sevgisinin möhrü sinəmdə yaşar,

O möhürdür gizli sinəmə açar.

Elə ki beş sirri mən işə saldım,

Sanki şah önündə beş növbə çaldım.

Şah gördü harın at olmuş xeyli ram,

Xam qamçı üzündən artıq deyil xam.

Toy etdi, gözləyib dəbi, adəti,

Yaxşı büsat qurdu, pozmadı şərti.

Şah toy məclisində saçırdı şəkər,

Zöhrəylə Süheylə kəbin kəsdilər[226].

Bir məclis yarandı cənnətdən gözəl,

Bürüdü hər yanı ətri əlbəəl.

Şah toy məclisinə min bəzək vurdu,

Sərvi gül yanında qoyub da durdu.

Oldu bir-birinə onlar mühəvvəl[227],

Şah getdi, olmadı məclisə əngəl.

Ləl arayan yetdi lələ, mərcana,

Can alan qız çatdı gözəl bir cana.

Cavan öpdü qızın gül dodağını,

Gah əmdi narını, gah buxağını.

Axırda almazı dürrə toxundu,

Laçını kəkliyin üstünə qondu.

Gördü taxmış qola muncuğunu yar,

Sərxoş gözlərində məhəbbət oynar.

Əyləndirdi onu gözəl şah qızı,

Paltarı üzütək oldu qırmızı.

Al geyimlə yetdi kama o cavan,

Al rəng oldu ona xeyirdən nişan.

Al geyib zülmətdən, çıxdı bu minval,

Bu gündən bəzəyi onun oldu al.

Geyindi qırmızı, yaşadı gümrah,

Ona ad verdilər: Al geyimli şah.

Al təzə bəzəkdir qəlbə, əziz tut,

Hər zaman bahadır qırmızı yaqut.

Zər qırmızı kükürd adını aldı,

Qırmızı geyməklə adı ucaldı.

Qan ki ruhumuza qarışıb yaşar,

Canın bu lütfündə qırmızılıq var.

Ey insan oğlunda yaxşılıq gəzən,

Əsl yaxşılığı al rəngdə bil sən.

Qızılgül olmasa qırmızı hərgah,

Güllərin içində sayılmazdı şah.

Qızın hekayəti yetişdi sona,

Qızılgül ətrini saçdı hər yana.

Onda ki, qızılgül ətrafı sardı,

Bəhramın mey kimi üzü qızardı.

Tez o qızılgülə əlini atdı.

Alıb qucağına naz ilə yatdı.

BƏHRAMIN ÇƏRŞƏNBƏ GÜNÜ FİRUZƏ

RƏNGLİ GÜNBƏDƏ GETMƏSİ VƏ BEŞİNCİ İQLİM

PADŞAHI QIZININ HEKAYƏ SÖYLƏMƏSİ

Çərşənbə günündə qönçə açdı gün

Firuzə rənginə döndü göy bütün.

Cahan firuzədən nur alan kimi,

Firuzərəng oldu şahın geyimi,

Firuzə günbədə eylədi pərvaz,

Hekayə çox uzun, günün ömrü az.

Gecənin yaşmağı göyləri sardı,

Əyanlar əlindən Bəhram qurtardı.

İstədi, əfsanə söyləyən gözəl,

Xanımlıq rəsminə eyləsin əməl.

Eşq ilə coşan o sevimli canan

Başlasın ürəklər oxşayan dastan.

Açdı qönçəsini ucaboy ərər,

Gülün yarpağına səpdi, qənd, şəkər.

Dedi: – Ey hökmünə göylər qul olan,

Səadət ulduzu qeydinə qalan,

Öpüb kandarını olmuşdur əziz

Mən və mənim kimi min gözəl kəniz.

Orda ki bal axar, tutar dörd yanı,

Xoş düşməz açılsın sirkə dükanı.

Şahın buyurduğu bir fərman demək,

Yorucu olsa da söyləyim gərək.

MAHANIN HEKAYƏSİ

Misir ölkəsində bir şəxs yaşardı,

Onun aydan gözəl bir üzü vardı.

Misrin Yusifinə bənzər camalı,

Min qarət eylərdi hər gözəl xalı.

Mahandın şöhrəti, əziz dostları

Gəzərdi onunla xoş çəmənzarı.

Onlar göy altında süfrə sərərdi.

Çalğıya, nəğməyə könül verərdi.

Kimi ev bəzərdi, kimi bağça-bağ,

Deyərdi: – Ey Mahan, ol mənə qonaq.

Xeyli adlı-sanlı biri bir dəfə

Apardı Mahanı bağına keyfə.

Bağ nə qədər şirin, lətif çəməndi,

Dostlar ondan daha lətifdi, şəndi,

Orda gecəyədək gün keçirdilər,

Meyvə yeyirdilər, mey içirdilər.

Hər yanda qurulub bir şadlıq, büsat,

Yeməklər gəlirdi saatbasaat.

Gecə müşkdən bir ələm çəkəndə,

Qır alıb gümüşə qələm çəkəndə[228],

Onlar keyf edirdi səfalı bağda,

Piyalələr, əldə, nəğmə dodaqda.

Vurulub baxçaya, sözə, söhbətə,

Könül bağladılar eyşü-işrətə.

Boyadı göyləri ayın işığı,

Belə gecələrin günduz aşiği.

Mahanın qızışdı şərabdan başı

Gördü axan suyu, ayı, dağ-daşı.

Bağın dövrəsini dolandı getdi,

Sonra xurmalığa boylandı getdi.

Gördü ki, bir nəfər gəlir uzaqdan,

Ona çox tanışdı bu gələn insan.

Bir az diqqət edib tanıdı, bildi,