Yeri, döy qapını, arxayın ol get”.

Alıb bağlamanı hərəkət etdi,

Deyilən binanın üstünə getdi,

Döyüncə qapını, dodaqları bal

Tez gəlib açaraq eylədi sual:

– Söylə, bir nəçisən, de, nədir adın?

De, əməl eyləyək, nədir muradın?

Bişr söylədi ki: – Əmanətim var,

Hər kimsə bu evə sahib-ixtiyar,

Ona veriləcək, əgər özümü

Buraxsa, deyərəm gəlib sözümu.

Asiman hünərli Məlixanın, ah,

Nə gəlib başına, eylərəm agah.

Qadın izn verdi, dedi: – Buyur, gəl.

Ədəblə yer verdi ona ilk əvvəl.

Bürüyüb üzünü gizli yaşmağa:

– Mən hazıram, – dedi, – qulaq asmağa.

Bişr əhvalatı açdı hər nə var,

Etdi ayüzlünü işdən xəbərdar.

Dedi: – Məlixayla biz həmsöhbətdik,

Onun hünərindən çox söz eşitdik.

O bədməstlər kimi tez qızışardı,

Hər sözə bir yekə dastan qoşardı.

Hər şeydən, hər işdən çox bədgümandı,

Yaxşı ilə pisi qarışdırandı.

Qazıdı özgəyə quyu, sürüşdü

Özü, bu qazdığı quyuya düşdü.

Çoşdu mühit kimi, eylədi tüğyan,

Axır ağzında su, düşdü natəvan.

Bişr nə görmüşsə o bivəfadan

Söyləyib, sözünü qurtaran zaman,

Əlavə eylədi: – İllər vur başa,

O torpaqda yatsın, sən evdə yaşa.

Tərtəmiz yumuşdu Məlixanı su,

Torpaq xəznəsinə tapşırdım onu.

Əlimlə yığıldı səhradan varı,

Budur qızılları, budur paltarı.

Deyib əmanəti tez yerə qoydu,

Bişrin düzlüyünü mahcamal duydu.

Hər işə vaqifdi o dilbər gözəl,

Vərəqi oxudu, bildi əlbəəl.

Bir saat kədərli, pərişan oldu,

Axdı göz yaşları, bağrı qan oldu.

Dedi: – Ey müqəddəs fikirli insan,

Sən ki bəndələrin ən yaxşısısan.

Afərinlər sənə, ey halalzada,

Üzü ağ olmusan bu gen dünyada.

Kimsə bu mərdliyi eyləməz ki, sən

Adamsız olana qarşı edirsən.

Mərdə layiq sifət deyildir, inan

Ki, bal oğurlasın bal arısından.

Gərək cavanmərdi pul aldatmasın,

İşinə zərrəcə xələl qatmasın,

Məlixa bir layiq məkana getdi,

Özünü torpağa o təslim etdi.

Deyirsən olduqca fikri yamandı,

Doğrudur, hər şeyə pislik umandı.

Zalımdı, hər zaman min zülmü vardı,

Əhdə vəfası yox, mərdüməzardı.

Kişiyə, arvada uddurardı qan,

Çəkdi cəzasını o zalım insan.

Cuhud məzhəbsə də, sevərdi şəri,

Sehir ilanıydı, məbəd əjdəri.

Ondan illər boyu cəfa çəkirdim,

Təkcə pislik deyil, bəla çəkirdim.

Mənimlə baş qoyar, birgə yatardı,

Sonra yalan deyər, böhtan atardı.

Mən müti bir bulud, o sərt bir külək,

Qılınc qaldırardı o dəli şimşək.

Tanrı dəf eylədi onu başımdan,

Oldu möhnətlər də qapımdan nihan.

Yaxşıydı, yamandı, köçdü dünyadan,

Ölünün dalınca danışmaz insan.

Çəkildi aləmdən onun ayağı,

Nəsib etdi bizə bu qovuşmağı.

Görünürsən, inan, çox xoştər mənə,

Layiqsən olmağa gözəl ər mənə.

Var məndə gözəllik, ismət, xəznə, mal,

Tapılmaz mənimtək halal bir əyal.

Tanrımız buyuran bir nikah ilə

Düzəlt işimizi, get sahman eylə.

Cavanmərd, görüncə bəyəndim səni,

Mənə layiq ərsən, sevindir məni.

Qəlbin bildirərsə eşqi, hörməti,

Başlayaram sənə mən də xidməti.

Bəli, arzum budur, xəyalım budur,

Var-dövlətim budur, camalım budur.

Deyib ay üzündən örtüyü saldı,

Yaş əqiqdən quru möhürü aldı.

Bişr günəş kimi o mahcamalı,

O fitnəli gözü, sehirli xalı

Görüncə, tanıdı nurlar saçanı,

Yolda rast gəldiyi nazlı cananı.

Bir ah çəkdi, getdi başından huşu,

Oldu sırğalının həlqəbəguşu[216].

Şirin dodaqlını həyəcan aldı,

Ətir saçıb Bişrin halına qaldı.

Çalışdı, aşiqi durdu, ayıldı,

Həyadan canına bir od yayıldı.

Dedi: – Tərk eylədi ixtiyar məni,

Qoy dəli saymasın gözəl yar məni,

Gedərsə özündən əgər cin görən,

Pəri görmüşəm, ey pərizadə, mən.

Sanma ki, bu yeni bir məhəbbətdir,

Çoxdankı yanğıdır, köhnə həsrətdir.

Günlərin birində, ey nazlı mələk,

Aldı örpəyini üzündən külək.

Camalın əlimdən aldı taqəti,

Məst oldum içməmiş vüsal şərbəti.

Yandım həsrətinlə düşüb odlara,

Eşqin varlığımı verdi ruzgara.

Çəkdin öz dalınca sən xəyalımı,

Kimsəyə demədim mən bu halımı.

Gəldim nə zaman ki, mən təngə, zara,

Sığındım yeganə pərvərdigara.

Mənə öz fəzliylə o səxa kanı

Yetirdi hər zaman lazım olanı.

Heç vaxt göz dikmədim özgə malına,

Ağlına, işinə, xoşbəxt halına.

Verdi o düz yolla səadət mənə,