Vurub puç edirdi əfsun tədbiri.

Açırdı bir neçə tilsim qüdrəti,

Yenə çaş qalırdı gücü, qüvvəti.

Acizlik üzündən düşüb pərişan,

Olurdu bu yolda rüsvayi-cahan.

Çoxlarının axdı nakam göz yaşı,

Sevginin yolunda kəsildi başı.

Çoxları o yolda oldular tələf,

Bulanmışdı qana hər yan, hər tərəf

Asılmış başlarla hər tərəf doldu,

Şəhərin qapısı görünməz oldu.

Dünyada hayana baxsanız əgər

Möhkəm qalalarla bəzənər şəhər,

O pəri qızışıb zülümlər etdi,

Şəhri hasarla yox, başla bəzətdi.

Hələ bir görmədən o qələmqaşı

Çoxunun bədəndən ayrıldı başı.

Vardı bir qəhrəman, igid şahzadə,

Nəsilli, əsilli, gözəl, azadə.

Dillərə düşmuşdü ağlı, kamalı,

Qılıncla ovlardı şiri, maralı.

Bir gün bu şahzadə at qova-qova

Çıxmışdı çöllərə şəhərdən ova.

Gördü ki, qaladan asılmış yazı,

Yanında min şüşə zəhər var azı.

İpək parçasında çəkilmiş gözəl,

Bir şəkil, söyləyir elə bil: – Gəl, gəl!

O, surət deyildi, bir mahcamaldı,

Səbrü-qərarını oğlanın aldı.

Gənc dedi: – Afərin o sənətkara

Ki, bu şəkli çəkib asıb divara.

Rəsmin ətrafında gördü daş üstə

Qalayıb yığıblar başı baş üstə.

– Nəhəng ağzındakı, – dedi, – gövhəri

Qoyub qaçım? Deyil qaçmağın yeri.

Bu eşq lövhəsindən əgər çəksəm əl,

Hicran varlığıma yetirər xələl.

Könül bu həvəsdən imtina etməz,

Baş gedər, bu həvəs başımdan getməz.

İpəkdəki surət sevimli, canlı,

Xəzinə ilanlı, xurma tikanlı.

Bu yolda kəsilmiş gör nə qədər baş,

Bu iş nəhayətə yetəydi, ey kaş.

Tutaq başım düşən yarpağa döndü,

Torpaqdan yaranan torpağa döndü.

Nə fayda? Çəkməsəm ipdən əgər əl,

Keçər başım ona özümün əvvəl.

“Yox” desəm, yar üçün candan keçilər,

Sanma ki, ondan da asan keçilər.

Üstəlik söylədi: – Bu şəkli pəri

Çəkmiş ki, toplasın saysız müştəri.

Pəri əfsununa əfsun etməli,

Fitnəkar üstünə fellə getməli.

Əgər bağlamasan onun dilini,

Geri dur, bu işə vurma əlini!

Gərəkdir axtaram elə bir çara

Ki, qurdun ağzından qoyun qurtara.

Hər kəs zor göstərsə işində əgər,

İşinin nizamı pozular gedər.

Əməlində çəkin xırdaçılıqdan,

Qarşına çıxmasın böyük bir ziyan.

Sazına dünyanın ahəngini qat,

Aram ilə yapış, möhkəmliklə at.

Könlüm düşüncəmdən daha xarabdır,

Ürəyimdən artıq ciyər kababdır.

Belə bir ürəklə necə olum şad,

Belə düşüncəylə nə eyləyim yad.

Deyib bu sözləri qəmləndi, nagah,

Çəkdi yanıq-yanıq, çox soyuq bir ah.

Baxdı, gözlərindən axdı ilıq yaş,

Gördü döşənəcək qılınc, teşt və baş.

Könül arzusunu pünhan saxladı,

Fikrini açmadı oğlan, saxladı.

Şəhər qapısına hər səhər çağı,

Gələrkən gülməzdi qaşı-qabağı.

Baxdıqca surətə hey dərin-dərin,

Yadına düşərdi Fərhadla Şirin.

Tilsimi açmağa yüz min açara

Əl atdı, tapmadı yenə bir çara.

Yüz min baş asılı ip gördü ancaq,

Almadı bu ipin ucundan soraq.

Gah qabağa çapdı, gah dala çapdı,

Zənn etmə ancaq ki, düyünü tapdı.

Buraxdı qüruru, kibri kənara,

Tədbir tapmaq üçün düşdü diyara,

Aradı hər yanda işə çarəsaz,

Onu sıxan bəndi boşaltsın bir az.

Vardı bir ağıllı, hünərli insan,

Məlakələr tutan, divlər bağlayan,

Tutub cilovlardı hər şıltaq atı,

Bilikdən var idi çox ehtiyatı.

Ustaddı, çoxluca şagirdi vardı,

Qapılar üzünə açıq olardı.

Mötəbər qocalar gəncə birtəhər

Bu hünər kanını verdilər xəbər.

O Simurğ eşqilə sevinci daşdı,

Qanadlı quş kimi dağları aşdı.

Gülşəntək gülümsər tapdı qocanı,

Uçuq mağaraydı onun məkanı.

Atdı süsən kimi əl kəmərinə,

Gültək bel bağladı hər bir əmrinə.

Səadət üzündən igid, qəhrəman

Aldı bu Xızırdan xeylicə ürfan.

O gözəl çeşmədən götürdü çox pay,

Açdı öz qəlbini salmadan haray.

Dedi o pəridən, yüksək hasardan,

Xalqa yetirdiyi azar-bezardan.

Söylədi yollara nələr düzür qız,

Xanələr dağıdır, başlar üzür qız.

Qoca filosofa dedi hər nə var,

Gizlin mətləbini eylədi aşkar.

Filosof tökərək ağıllı tədbir,

Gizli hesabları söylədi bir-bir.

Cavan ki, öyrəndi o tədbirləri,

Min təşəkkür edib, qayıtdı geri.

Rahatlıq eylədi o bir neçə gün,

Düşündü nə yolla açılsın düyün.

– Düşməyim daşlıqda dara, əngələ, –

Deyə, nə lazımsa gətirdi ələ.

Ulduzlardan saat xoşladı cavan,