Gecə yoxdu yerim yatım, yuxlayım.

Allaha eylədim hər an ibadət,

Ancaq ibadətə eylədim adət.

Hamıya bir riza gəzdim dünyada,

Duayla hər kəsi gətirdim yada.

Vəzir məndən ötrü yollayıb soraq,

Çağırdı, gedincə oturdub uzaq,

Dedi ki: – Haqqında pis gümanım var,

Yeri vardır sənə versəm əzablar.

Dedim ki: – Ey ağa, gümanın nədir?

Yaşaram arzunca, imanın nədir?

Dedi: – Bəd duandan qorxuram ancaq,

Diləyirəm sənə ölüm versin haqq.

Mənimlə çoxdandır sənin iddian,

Ucalır haqqımda gecə bəd duan.

Bəd dua oxu ki, atırsan müdam,

Dəyər bu hədəfə bir gün qorxuram.

Nifrinin canımı hədəf etməmiş,

Qarğışların hələ cana yetməmiş,

Əlini, boynunu tutub bağlaram,

Mən də bu şəkildə səni dağlaram.

Qorxmayıb, ömrümü o saldı bəndə,

Zərrəcə yanmadı mən dərdiməndə.

Dustağam əlində düz yeddi ildir,

Ayaqlarım torda, bəxtim zəlildir.

Mənim əllərimi saldısa bəndə,

Fələklərdən kömək istədim mən də.

Duadan ayırdı əlimi əgər,

Sanma bir də əli nemətə dəyər.

O saldı qalaya, mənə gəldi fən,

Dağıtdım evini qarğışımla mən.

Yetirdim əlimi mən də padşaha,

Qalmadı bir əngəl, şad olum daha”.

Qalxıb qucaqladı Bəhram zahidi,

O kafir öldürən şir mücahidi.

“Duadan qorxuram – sözündən qeyri,

– Dedi – hər nə demiş, hamısı əyri.

“Duan yerdə qalar” deyənlər hanı?

Quldur hökmü deyil, zahid fərmanı.

Vəzir ki, görməyib öz yerində iş,

Deməli, özünə qarğış eyləmiş.

Gəldi bəd duanın nəhayət sonu,

Başını kəsdirib məhv edər onu.

Vəzirin nəyi var: qaş-daş, mülkü mal,

Götür, zahid baba, sənin olsun, al!”

Verilən şeylərdən üz döndərərək,

Zahid dövrə vurdu misali-fələk.

Sonra: – Bu nəqdlərdən azadam, – dedi,

O yaxşı vermişdi, yaxşı istədi.

Çalğısız başladı birdən o rəqsə,

Getdi, görünmədi artıq heç kəsə.

Onlar bu qaydayla qədəm atdılar,

Yerdən asimana baş ucaltdılar.

İnsan adlansa da yerdə qalan, bil,

Cümləsi divlərdir, başqa şey deyil.

Qədəhdə püxtə kim tapmaq istəyər,

Min-min xam qoraya salmalı nəzər.

Püxtə o kəslərə layiqdir demək

Ki, qoruyar xamdan həm cib, həm ətək.

BƏHRAMIN ZALIM VƏZİRİ

ÖLDÜRTMƏSİ

Tozlu kilimini yer qalxıb aldı,

Palçıq kölgəsini günəşə saldı.

Bu torpaq kürədə qəm yedi, Bəhram

Döndü yaş kərpicə; pozuldu tamam.

Tədbirlər aradı o canü dildən

Ki, seçib tikanı ayıra güldən.

Dünyanın zülmündən olunca agah

Ədalət yoluna qədəm qoydu şah.

Vəzirin felini edərkən xəyal,

Atdı kicgahına əlini dərhal.

Bürüdü sübhədək xəcalət onu,

Yatmağa qoymadı bu halət onu.

Gunəşin çeşməsi saxsı güldanda

Reyhanlar yetirib açan zamanda[303],

Bəhram yağış görmüş təzə reyhana

Dönərək, dürr səpdi qəlbi yanana.

Fərman verdi: – Taxtım qurulsun gərək,

Yerə dar ağacı vurulsun gərək.

İzn alıb, axdı el barigah sarı,

Durdu əldə qılınc xas adamları.

Oturdu ölkənin məşhur ərləri,

Sürüldü yoxuşa ədalət nəri.

Camaat yığıldı, coşdu yığıncaq,

Gələnlər yaratdı əzəmətli dağ.

Vəzir ki, zülmündə ölkədə təkdi,

Gör onu şah necə zəncirə çəkdi.

Diriykən asıldı dardan o alçaq,

Öldü xəcalətdən oğrular sayaq.

Şah dedi: – Kim qalxsa bu cür göylərə,

Ruzgar yıxar onu bu minval yerə.

Xəyanətkar olar ellər bədnamı,

Pislərin pislikdir hər sərəncamı.

Zülm eyləyib əgər şur qaldırsa, bil,

Göndərər məzara onu hər adil.

Sanma ki, dayağı yox ədalətin,

Yer, göy qulluğunda durmuşdur mətin.

Kim salsa dünyada zülüm bağını

Deməli bağlar öz əl-ayağını.

Bəhram ədalətdə aldı yaxşı ad,

Etdi qurdla iti, çobanı tez yad.

Dəvətlə taxtü-tac verdi çobana,

Səadət, asayiş bəxş etdi ona.

Götürdü ölkədən bütün əngəli,

Kökündən qopardı zoru öz əli.

İşlətdi bu sayaq tədbirlər, demək,

Dəmiri zər oldu, palazı ipək.

Dənizləri keçən, dağları aşan

Qoşun, xəznə yığdı adil hökmüran.

ÇİN XAQANININ BƏHRAMDAN

ÜZR İSTƏMƏSİ

Xaqan eşidincə belə xəbəri,