|
YEDDİ GÖZƏL
Çıxarıb başmağı, açdı yaşmağı. Çıxdı eyvanından o bir şah kimi, Ordusu iki rəng bir sabah kimi. Rum, zənci qoşunu qabaqda, dalda, Bir özgə fikirdə, özgə xəyalda[191]. Zənci məclis qurar, rumi cəng eylər, Şux gözü bilməsin nədir bədnəzər. Torpaqdan yaradan bu gözəlləri, Cilvələnsin demiş nurdan o pəri. Gül kimi əydi o başını bir an, Xumar duruşundan odlandı cahan. Başını qaldırdı keçmədən bir az, Kənizə üz tutub dedi: – Sərvinaz, Görünür burada insan oğlu var, O qərib yolçunu dur, dolan, axtar. Dur, bu dairənin ətrafını gəz, Rast gəlsən hər kimə, gətir bura tez, Həmən pərizadə qalxdı ayağa, Uçdu pəri kimi sola, həm sağa, O şux gördü məni, heyrətlə daldı, Əlimi şəfqətlə əlinə aldı. Söylədi: – Tüstütək gedək, yatma, dur, Xanımlar xanımı belə buyurur. Bir şey artırmadım sözünə, əlbət, Çoxdan bu sözlərə çəkirdim həsrət. Tovusun yanında qarğaya döndüm, Gəlin hüzuruna gəldim, göründum. Yeridim cürətlə dərhal qabağa, Öpdüm torpağını düşüb torpağa. Dedi: – Bu nə işdir? Dur, qalx ayağa, Sən kölə deyilsən, ağasan, ağa! Mən əziz tutmuşam daim mehmanı, Yuxarı başdadır onun məkanı, Hələ o qonaq ki, parlar hünəri, Gözəldir görkəmi, xoşdur nəzəri, Taxta çıx, yanımda otur cəlalla, Bir yerdə olmalı ülkər hilalla. Dedim: – Mələkməcaz, aysifət gözəl, Mən kimi bir qula belə demə gəl. De, Bilqeys taxtı hara, mən hara? Səltənət yaraşar Süleymanlara! Dedi: – Yaxşı danış, bəhanə demə! Əfsun oxuyana əfsanə demə! Fərman səninkidir, sənin hər bucaq, Gözümdən iraqda oturma ancaq. Öyrən, ürəyimdə gör bir nələr var, Mehribanlıq eylə, bəhrələr apar. Dedim ki: – Ey gözəl, kölgən yarındır, Tacım sənin ayaq torpaqlarındır. Canına and içib, dedi o gözəl: – Sənə yar olaram bir gün, yaxın gəl. Sən mənim hörmətli bir mehmanımsan, Əziz tutulmalı daima mehman. O deyən olacaq, bu sirri qandım, Önündə qul kimi durdum, dayandım, Naz ilə bir kəniz əlimi tutdu, Gətirib taxt üstə dərhal oturtdu. Əyləşdim o taxta, duydum sevdayı, Tutdum kəmənd ilə o parlaq ayı. Sözümə cavabı yalnız “can” oldu, Nə qədər bilsəniz mehriban oldu. – Gəlsin, – o söylədi, – qoy ləziz yemək. Vəsfə sığmayanı çətindir demək. Cənnət gözəlləri süfrə gətirdi, Yeməklər ənbərli, hər şey ətirdi. Süfrə firuzədən, yaqutdan kasa, Könül zövq alarmı büsat olmasa? Hər nə ki xəyala, gümana gəldi, Dərhal ortalığa, meydana gəldi. İsti yemək yedik, mey içdik sərin, Çatdı nəhayəti bu yeməklərin, Saqidən yetişdi mütrübə növbət, Bəhanə kəsildi, başlandı işrət. Hər dürdanə gözəl bir dürr deşincə, Məclis xoş avazla gözəlləşincə, Rəqs üçün düzəldi bir meydan gözəl, Ayaq qanad açdı, cuşa gəldi əl. Şamı başlarına alıb düzdülər, Şam kimi ayağa durub süzdülər. Elə ki, oynayıb onlar doydular, Şərab nuş etməyə meyl qoydular, Saqi şərab verdi, köpürdü, daşdı, Həya keşikçisi durmadı, qaçdı Sevgidən güc aldım, meydən bəhanə, Vurğun sərxoş kimi düşdüm meydana Mehribanlıq edib o şəkər dodaq İrad tutmayırdı buna heç sayaq. Gördüm o bağbandır eşqin bağına, Düşdüm saçlarıtək gül ayağına, Əlini tutarkən etdi naz, öpdüm, “Az öp” söylədikcə sanma az öpdüm. Tutdu ümid quşu budaqda qərar, Açıldı söhbətə geniş bir diyar. Busə bol, sevgi bol, könülsə birdi, Ancaq bir könüldən min can gedirdi. Dedim: – Ey sevgilim, muradın nədir? Şöhrətin, şanın var, de, adın nədir? Dedi: – Bir türkəm ki, mənə tay olmaz, Nazənin bədənəm, adım Türkünaz. Söylədim: – Könüllər bir olsa əgər, Qohumtək ad dəxi ada bənzəyər. Xeyli qəribədir, qoy deyim sənə, Türkütaz ləqəbi verilib mənə. At çapar, turk kimi geniş səhrada, Ataq hinduları qızğın bir oda, Oturaq üz-üzə qoşa yar kimi, Mey içək, hey içək aşiqlər kimi. Madam ki, tund şərab, şirin məzə var, Qaçırmaz fürsəti arif olanlar. Duydum, naz etdikcə deyir o mələk: Aradan yoxalsın uzaqlıq gərək. Deyir qəmzələri: hənək çağıdır, Tale iş düzəldir, dilək çağıdır. Gülüşü – məqamdır, keyfə dal – deyir, – Yarın naz çəkəndir, öpüş al, – deyir. Busə xəznəsinə yol verdi canan, Mən çox az istədim, bol verdi canan. Elə məst eylədi nazlı yar məni, Yar əldə, tərk etdi ixtiyar məni, Coşdu sular kimi çağlayan qanım,
|