Oldu bietibar, bivəfa mənə?

Əziyyət verməkdə nə qəsdi vardı?

Pəncəmi sındırdı, qolumu qardı.

Mal verdim, odur ki, yolundan azdı,

Əcəl fərmanını ömrümə yazdı.

Quşun ayağından yapışaraq, mən

Qurtarım, yaxşısı budur, xətərdən.

Onda ki, banladı xoruz, güldü dan,

Oyandı heyvanlar, quşlar yuxudan,

O quşun da qəlbi düşdü həycana,

Ucalmaq istədi göy asimana.

Allah ümidiylə qəlbi ovutdum,

Quşun ayağından möhkəmcə tutdum,

Quş tez qanadlandı, yığıb da ayaq,

Çəkdi torpaqlını göyə yel sayaq.

Günortaya kimi uçduq səhərdən,

Mən yolçuydum, o da yolçunu didən.

Günəş qızışanda, yananda güney,

Fırlandı başımız üzərində göy.

Oturmaq istədi quş bir kölgəyə,

Yavaşca üz qoydu yerə enməyə.

O hey aşağıya endi, alçaldı,

Arada bir nizə məsafə qaldı.

Gülab çilənmişdi, gördüm hər yerə,

Çəmən bürünmüşdü müşkü ənbərə,

Yaşıl otlaq idi yer başdan-başa,

Mən etdim yüz dua ucağan quşa.

Haman ayağını əldən buraxdım,

İldırımlar kimi yerlərə çaxdım.

Düşdum çiçəkliyə, uçub getdi quş,

Tərk etdi bir saat məni sanki huş.

Ürəyimdə yaman fikirlər etdim,

Özümə gəlincə şükürlər etdim.

Bir də nəzər salıb baxdım hər yana,

Gördüm, bələd oldum o gülüstana.

Bir bağça gördüm ki, cənnət bucağı,

Dəyməmiş içinə insan ayağı.

Yüz min ətir saçan çiçəyi vardı,

Səbzələr oyaqdı, su yuxlayardı.

Gül vardı hər çeşid, gül vardı hər rəng,

Ətri yayılardı hey fərsəng-fərsəng.

Sünbülün saçları salıb kəməndə

Qucur qərənfili yaşıl çəməndə,

Gülün dodağını dişlər yasəmən,

Kəsib ərğəvanın dilini çəmən[186].

Tozu kafur idi, torpağı ənbər,

Qumu qızıldandı, daşları gövhər.

Büllur çeşmələri gülabdı guya,

Əqiq səpilmişdi elə bil suya.

Bir çeşmə axardı o barlı bağdan,

Almışdı rəngini göy o bulaqdan,

Çeşmənin suyunda üzən balıqlar

Civədəki gümüş dirhəmə oxşar.

O bağın dövrəsi zümrüd rəngli dağ,

Sərv, qayın, çinardı yaxın və uzaq.

Yaquta bənzəyən al-əlvan daşı

Al etmiş çinarı hər addımbaşı.

Hər yanda ud ilə səndəl durardı,

Külək ud yandırıb səndəl vurardı.

Sanki başlanğıcdan çəkib əməklər,

Bəzəmişdi bağı incə mələklər.

Xəraclar yollayır cənnət adına,

İrəm “Arami-dil” söyləyir ona[187].

Mina göylər dəxi “Minu” qoymuş ad[188],

Mən ora çatınca könül oldu şad.

Sanki tapmış idim bol cavahirat,

Hüsnü o yerlərin məni etdi mat.

Sənalar eylədim süzüb o bağı,

Dolandım hündürü, gəzdim alçağı.

Dadlı meyvələri dərib yeyirdim,

Sevinib nemətə şükür deyirdim.

Sanıb mənliyimi bir sərvi-azad,

Uzandım ağacın kölgəsində şad.

Uzandım orada axşama qədər,

Durmazdım min işim olsaydı əgər.

Yedim, yatdım, sanma fikir eylədim,

Halımdan şad qalıb şükür eylədim.

Gecənin çoxaldı cahü-cəlalı,

Sürməni topladı, buraxdı alı.

Bu zaman başladı bir yel əsməyə,

Qubarın əhdini yoldan kəsməyə.

Neysan buludutək gəldi bir bulud,

Otların üstünə səpdi dürr, bulud.

Yol ki, sulanaraq tərtəmiz oldu,

Sənəmxana kimi sənəmlə doldu.

Göründü uzaqdan minlərcə pəri,

Aldı qərarımı xoş qədəmləri.

Rahi-reyhan idi hər şux novrəstə[189],

Yaxlaşıb gəldilər dəstəbədəstə.

Hər gözəl bir təzə ilk bahar kimi,

Əllərində bəzək tutmuşlar kimi.

Laləydi dodağı hər bir nigarın,

Dəyər Xuzistana ləli onların[190].

Mina işlənmişdi qolbaqlarında,

Mirvari sırğalar qulaqlarında.

Hər gözəl tuturdu şahanə bir şam,

Pərvanə, his, qayçı yoxdu o axşam,

Gəlirdilər belə xoş, yaraşıqlı,

Sinələr süd kimi, üzlər işıqlı,

Taxt ilə fərş tutmuş başda hər pəri,

Cənnət mətahına bənzər yükləri.

Fərşi döşədilər, taxtı qurdular,

Səbrimin yolunu yaman vurdular,

Az keçdi, tərk edib Ay da göy tağı,

Elə bil alçaldı, endi aşağı.

Uzaqdan bir günəş oldu nümayan,

Nurunda qərq olub itdi asiman.

Gəlirdi beləcə o gözəl pəri,

Dövrəsində yüz min səhər ülkəri.

O – sərv, kənizləri göy çəməndilər,

O – gül, başqaları yasəməndilər.

Şam tuturdu hər şux, hər şəkərəndam,

Qiyamət eyləyər şəkər ilə şam.

Uca boy sərv ilə doldu yaşıl bağ,

Gəzdi hər şəbçıraq əlində çıraq.

O gözəl xanımın baxtı açıqdı,

Gəldi gəlin kimi taxtına çıxdı.

Dünya çevrilərək bir cənnət oldu,

Yar oturdu, qiyam-qiyamət oldu.

Süzdü bəzən solu, bəzən də sağı,