Firuzəfüruz, ləlpərvər

Bir neçə müsahibi-vəfadar,

Məcnuni-şikəstəyi görüb zar,

Hər yan dedilər ki: "Ey bəlakəş!

Gül çağıdır, olmagil müşəvvəş!

Bu fəsldə adəmi gərək şad,

Ənduhü bəlavü ğəmdən azad!

Çün əbr deyilsən, olma giryan,

Çün seyl deyilsən, etmə əfğan!

Gül kimi buraxma sinənə çak!

Səbzə kimi etmə bəstərin xak!

Kəmtər özünü əsiri-qəm qıl,

Lütf eylə, xüramə gəl, kərəm qıl!

Səhra tutalım, mey içəlim şad,

Ənduh ilə olma böylə mötad!

Ey qönçədəhanü sərvqamət,

Gül, oyna, zamani et fərağət!

Pakizə vücudə heyfdir qəm,

Böylə dəxi qalmaya bu aləm,

Şayəd açıla güli-muradın,

Möhkəm qıl əsasi-etiqadın!

Seyr üzrə bu novbahar fəsli,

Şayəd buluna nigar vəsli".

Məcnuni-həzin əyağə durdu,

Səhralərə seyr üçün üz urdu.

Giryan-giryan qılırdı seyran,

Heyran-heyran gəzərdi hər yan,

Gəh səbzəyə ərzi-raz edərdi,

Gəh laləyə min niyaz edərdi,

Çeşminə sürərdi lalə dağın,

Aşiq sanıban öpüb ayağın.

Nərgis gözünə nigah edərdi,

Yarın gözün anıb, ah edərdi.

Söylərdi bənəfşəyə qəmi-lil

Kim, söyləyə yarə olsa vasil.

Bülbüllərə şərh edərdi halın,

Qumrulara möhnətü məlalın.

Hər türfə çiçək görüb çəkib ah,

Mənzil-mənzil gəzərdi, nagah

Bir mənzilə düşdü rəhgüzari

Kim, seyrdə idi onda yari,

Bir neçə pərirüx ilə həmdəm,

Məcnuni-şikəstədən müqəddəm

Leyli güzər etmiş ol fəzayə,

Salmış gülü lalə üzrə sayə.

Bir səbzəyə səbz xərgəh urmuş,

Məh səhni-çəməndə halə qurmuş;

Qönçə kimi ol lətif xərgah,

Gül bərgi kimi içində ol mah.

Məcnunə müqabil oldu Leyli,

Bəhri-qəmə yetdi dərd seyli.

Leyli demə - şəmi-məclisəfruz,

Məcnun demə - atəşi-cigərsuz.

Leyli demə - cənnət içrə bir hur,

Məcnun demə - zülmət içrə bir nur.

Leyli demə - övci-hüsnə bir mah,

Məcnun demə - mülki-eşqə bir şah.

Leyli demə - bir yeganeyi-dəhr;

Məcnun demə - bir fəsaneyi-şəhr.

Leyli - çəməni-bəla nihalı,

Məcnun - fələki-vəfa hilalı.

Leyli - məhi-asimani-həşmət,

Məcnun - şəhi-kişvəri-məlamət.

Leyli - səfi-əhli-hüsn əmiri,

Məcnun - səri-kuyi-qəm fəqiri.

Leyli işi - işvəvü girişmə,

Məcnun gözü yaşı çeşmə-çeşmə.

Leyliyü nişati-hüsn kami,

Məcnunü bəlayi-eşq dami.

Leyliyü lətafəti-dilaray,

Məcnuni məlaməti-qəməfzay.

Leylidə kəmali-hüsn ilə zövq,

Məcnunda cəmali-Leyliyə şövq.

Leyli - sədəfi-həyayə bir dür,

Məcnuna onunla min təfaxür.

Leylidə visali-dust meyli,

Məcnunda həm arizuyi-Leyli.

Ol iki səhiqədü səmənbər,

Bir-birinə oldular bərabər;

Fuladə sataşdı səngi-xarə,

Od düşdü qərarü ixtiyarə.

Bir sazə düzüldü ol iki tar,

Gərm oldu rəvaci-naleyi-zar.

Ol baxdı buna nişat buldu,

Bu gördü onu müqəyyəd oldu.

Məcnunda qərar tutmayıb huş,

Dəryayi-təhəyyür eylədi cuş,

Bir dəm baxa bilmədi-ol ayə,

Döşəndi yer üzrə misli-sayə.

Leyli həm itirdi ixtiyarın,

Bir dəm görə bilmədi nigarım,

Heyranlığı ol məqamə yetdi

Kim, düşdü ayaqdan usu[16] getdi.

Gül suyu səpib rəvan üzünə,

Leylini gətirdilər özünə,

Hər yan dedilər ona ki: "- Ey mah!

Nagəh, olur atan-anan agah

Kim, qeyr ilə aşina olubsan,

Bir dilbərə mübtəla olubsan.

Verməz bu rəviş nəticeyi-xub,

Şayəstə deyil sənə bu üslub!

Yaxşı nəzər eyləsən yamandır,

Həm bizə və həm sənə ziyandır!"

Ondan götürüb büsatü xərgah,

Ol mahliqayi xahü naxah

Öz bürcünə qıldılar rəvanə,

Ta olmaya vaqif ata-anə.

Söz demədilər bu macəradən,

Nə gəncdənü, nə əjdəhadən.

Məcnuni həm etdi çeşmi-xunbar

Sular saçıban üzünə, bidar.

Gördü ki, nigardan nişan yox,

Bir cismi-füsürdə var, can yox.

Divanə qalıb, pəri gedibdir,

Salıb onu dilbəri gedibdir.

Çak eylədi camə, çəkdi nalə,

Halı bədəl oldu özgə halə.

Tərk etdi libasi-laləguni,

Rəxt oldu təninə əşki-xuni,

Gər matəm üçün misali-xamə,