Təmkinimi üstüvar edərdim.

Olmazdı bu halə ehtiyacım

Kim, ola əzab ilə əlacım.

Məndə bu əlacə yox müdara,

Min gəz ğəmim etmən[31] aşikara.

Yoxdur rəvişimdə inqilabım,

Əvvəlki cəvabdır cəvabım.

Sən əhli-xirədsən, eylə tədbir,

Tədbirin edə məgər ki, təsir,

Leyliyi dəxi mən etməyim yad,

Mən aqili-vəqt olam, sən azad".

Ol piri-şikəstəhal heyran,

Tədbiri-əlac edib firavan,

Hər qanda eşitdi bir təbibi,

Gülzarının oldu əndəlibi.

İzhar edib ona ehtiyacın,

Bimarının istədi əlacın.

Bimarına min təbibi-haziq,

Bir şərbət içirmədi müvafiq.

Hər yerdə ki, bildi bir nəzirgah,

Varıb ona oldu xaki-dərgah,

Çox əl götürüb dualər etdi,

Çox nəzr verib ətalər etdi.

Rəyilə məlulun etməyə şad,

Min pirdən almadı bir irşad.

Çox sehr olunub yazıldı təvid,

Çox məkrlərə tutuldu ümmid,

Edilmədi heç birilə çarə,

Nə çarə qəzayi-girdigarə.

Bir gün dedilər ona ki: - "Ey pir!

Aləmdə sənə bu qaldı tədbir

Kim, Kəbəyə iltəsən əsirin,

Ola ki, həqq ola dəstgirin.

Tövfi-hərəm olsa ona hasil,

Sərgəştəlik ondan ola zail.

Ursa həcəri-mübarəkə baş,

Yumşaya, əgər ola qara daş".

BU, MƏCNUNİ-BİÇARƏNİN KƏBƏYƏ ÜZ URDUĞUDUR VƏ MÜNACATLA SÖVDASI ARTDIĞIDIR[32]

Ol pir bu xeyr işə qılıb cəhd,

Məcnuna mürəttəb etdi bir məhd.

Aldı onu əzmi-rah qıldı,

Əzmi-hərəmi-ilah qıldı.

Çün Kəbəyə girdi ol nikuxu

Məcnuna dedi ki: - "Ey bəlacu!

Tut Kəbəyə ruy, taət eylə!

Təmkinü ədəb riayət eylə!

Təzim şəraitin əda qıl!

İxlası dürüst edib dua qıl!

Ola ki, qəbul ola niyazın,

Həq şəfqəti ola çarəsazın.

Bu yerdə qəbul olur dualər,

Bu büqədə bəxş olur ətalər.

Qıl tövbə ki, əhsəni-əməldir,

Cəhd eylə nəcatə kim, məhəldir".

Məcnun bulub ol məqamdən zövq,

Saldı ünü çərxə nəşəyi-şövq.

Suz ilə çəkib cigərdən avaz,

Ərz etdi binayi-Kəbəyə raz: -

"Key səqfi büləndü qədri ali!

Mehrabi-əazimü əali!

Ey qibleyi-əhli-izzü iqbal!

Rüxsari-zəminə ənbərin xal!

Ey məğzi-vəfayə kisvətin pust.

Həmrəngi-pəlasi-xaneyi-dust!

Ey gülbüni-qönçeyi-ibadət,

Sənduqi-cəvahiri-səadət!

Ey daim olan mənimlə həmdərd,

Əmma nə mənim kimi cahangərd!

Köksünə uran həcər kimi daş,

Zəmzəm kimi gözdən axıdan yaş!

Peyvəstə siyəh qılan libasın,

Könlündə nihan tutan həvasın!

Billah, kiməsən bu yerdə aşiq?

Söylə ki, ənisinəm müvafiq.

Olmuş sənə eşq feyzi hasil,

Qılmış səni qibleyi-qəbail.

Ya rəb, bu hərəmsəra həqiçün!

Bu məbədi-pürsəfa həqiçün!

Qıl məndə binayi-eşqi daim,

Manəndi-əsasi-Kəbə qaim!

Sal könlümə dərdi-eşqdən qəm,

Hər ləhzəvü hər zamanü hər dəm!

Eşq içrə müdam şövqüm artır,

Şövq ilə həmişə zövqüm artır!

Hər qanda ki, aləm içrə qəm var,

Qıl könlümü ol qəmə giriftar!

Əndişeyi-əqldən cüda qıl,

Eşq ilə həmişə aşina qıl!

Artır mənə zövqü şövqi-Leyli,

Daim mənə onda qıl təcəlli!

Çoxdur bəni-adəm içrə bidad,

Et könlümü vəhşət ilə mötad,

Bir mülkdə ver mənə qərari

Kim, yetməyə adəmi qübari".

Ol zairi-Kəbəyi-inabət,

İstərdi dua qılıb icabət,

Tüğyani-bəladən etməyib fikr,

Bu şeir idi hər dəm etdiyi zikr:

QƏZƏL MƏCNUNİ-DİLPƏZİRİNDİR

Ya rəb, bəlayi-eşq ilə qıl aşina məni!

Bir dəm bəlayi-eşqdən etmə cüda məni!

Az eyləmə inayətini əhli-dərddən,

Yəni ki, çox bəlalərə qıl mübtəla məni!

Olduqca mən götürmə bəladən iradətim,

Mən istərəm bəlanı, çü istər bəla məni!

Təmkinimi bəlayi-məhəbbətdə qılma süst

Ta dust tən edib deməyə bivəfa məni!

Getdikcə hüsnün eylə ziyadə nigarımın,

Gəldikcə dərdinə betər et mübtəla məni!