Şəksiz ona rövşən oldu kol[10] mah.

Aşiqlikdən deyildir agah.

Bihudədir ol qamu fəsanə

Kim, aşiqdir filan, filanə.

Çün vaqeə şək məhəlli oldu,

Ol vaqeədən təsəlli oldu.

Leyli həm oturdu evdə naçar,

Düzdü sədəfinə dürri-şəhvar...

Bir bürcdə sabit oldu əxtər,

Məhbusi-xəzanə oldu gövhər.

Ləl oldu əsiri-sineyi-səng,

Həbs oldu gülabə şişeyi-təng.

Qəmdən siyəh oldu ruzigarı,

Nomid, dili-ümidvarı.

Ah eylər idi, vəli, nə hasil,

Ol yel açamazdı qönçeyi-dil.

Göz yaşı tökərdi, leyk nə sud,

Bitməzdi onunla nəxli-məqsud.

Zülfi kimi piçü tabə düşdü,

Heyran qalıb iztirabə düşdü.

Ağzı kimi xülqün etdi qəm dar;

Çeşmi kimi cismi oldu bimar.

Nə dərdini saxlasa qərari,

Nə şərhi-qəm etsə qəmgüsari.

Fanusi-xəyalə döndü ol şəm,

Könlünü qılıb xəyal ilə cəm,

Hərdəm çəkib ol qəm içrə min ah,

Dərd ilə düzüb təraneyi-ğəm,

Bu bir qəzəli oxurdu hər dəm:

QƏZƏLİ-LEYLİ

Fələk ayırdı məni cövr ilə cananımdan,

Həzər etməzmi əcəb naləvü əfğanımdan?

Oda yandırmasa gər şölə ilə nöh fələki,

Nə bitər atəşi-ahi-dili-suzanımdan?

Qəmi-pünhan məni öldürdü, bu həm bir qəm kim,

Gülrüxüm olmadı agəh qəmi-pünhanımdan.

Ah idi həmnəfəsim, ah ki, ol həm axır

Çıxdı ikrah qılıb külbeyi-ehzanımdan.

Mən, nə hacət ki, qılam daği-nihanım şərhin?

Aqibət zahir olur çaki-giribanımdan.

Həq bilir, yar deyil canü dilimdən qaib,

Nola gər qaib isə dideyi-giryanımdan.

Can əgər çıxsa tənimdən əsəri-mehri ilə,

Əsəri-mehrini sanman ki, çıxar canımdan.

Lütf edib sən, məgər ey bad, bu gündən böylə

Verəsən bir xəbər ol sərvi-xuramanımdan.

Ey Füzuli, qəmi-hicr ilə pərişandır hal,

Kimsə agah deyil hali-pərişanımdan.

TƏMAMİYİ-SÜXƏN[11]

Saqi, gətir ol meyi-muğani

Kim, unudalım qəmi-cəhani!

Rəhm eylə ki, qəsdi-can edər qəm,

Bağrım sitəm ilə qan edər qəm.

Qıl əqlimi badə ilə zail,

Çərxin sitəmindən eylə qafil.

Fəryad ki, çərx bivəfadır,

Daim işi cövr ilə cəfadır.

Bir adət ilə mədarı yoxdur,

Dövranının etibarı yoxdur.

Hər həmnəfəs etsə iki yarı,

Bir yerə gətirsə iki zarı,

Əlbəttə, səbəb salar arayə,

Onları əsir edər bəlayə.

Billah, nə yamandır aşinalıq,

Çün vaqe olur yenə cüdalıq.

GÜZARİŞİ-HALİ-MƏCNUN[12]

Gülzari-kəlam bağbanı

Böylə bəzəmiş bu bustanı:

Kim, sərvi-riyazi-möhnətü dərd,

Sövdazədə Qeysi-dərdpərvərd

Hər sübh gedərdi məktəbə şad,

Məktəbdə olurdu qəmdən azad,

Məşqi-xəti-hüsni-yar edərdi,

Dəfi-qəmi-ruzigar edərdi.

Zövq ilə tutub təriqi-sabiq,

Adət üzərinə sübhi-sadiq

Gəldi yenə məktəbə fərəhnak,

Ta kim, qıla zövqi-vəsli idrak.

Gördü ki, behiştə hur gəlməz,

Gün çıxdı, hənuz nur gəlməz.

Xurşidsiz oldu ruz ta şəb,

Oldu başına qaranqu məktəb.

Bildi ki, sipəhri-şöbədəbaz,

Bir şöbədə eyləyibdir ağaz.

Əlbəttə, cəfayi-təni-əğyar

Ol gül yoluna buraxdı bir xar.

Nomid olub etdi nalə bünyad,

Dedi: - "Nədir, ey fələk, bu bidad?

Netdim sənə, qəsdi-canım etdin?

Qəti-rəhi-dilsitanım etdin?

Kəsdin tələbi-qərəzdə rahım,

Bildir mənə kim, nədir günahım?

Əvvəl məni eylədin mükərrəm,

Vəsli-sənəm ilə şadü xürrəm,

Döndün niyə böylə cövr edərsən,

Ol dövrə nəqiz dövr edərsən?

Vəhm eyləmədinmi, kim, çəkib ah,

Suzi-cigər ilə bir səhərgah

Yandıram oda doquz rəvaqın,

Suzin sənə bildirəm fəraqın?

Tədbir qıl; ey müəllimi-pir,

Et sehr ilə ol pəriyi təsxir!

Ancaq mənə sanma yetdi bu qəm