Kim, yetdi mənə yetən sənə həm.

Düş! Ey əlif, istiqamətindən,

Şərm eylə bu qəddü qamətindən!

Qəddi həvəsilə dəm urarsan,

Ol getdi, əcəb ki, sən durarsan!

Ey nun! Çü nihandır əbruyi-yar,

Sən dəxi nəzərdə durma, zinhar!

Ey mim! Çü ağzı oldu ğaib,

Oldu sənə həm ədəm münasib!

Olsan nola, ey dəvat, diltəng

Ayineyi-xatirin tutub jəng,

Ol türreyi-mişkbudan ayru.

Hicran qara bağrın eyləmiş su,

Ey xamə! Sirişkbar olubsan,

Sərgəştəvü biqərar olubsan!

Guya bu gün etməmiş müyəssər

Dövran sənə dəstbusi-dilbər.

Ey lövh! O xəttin eylə yadın!

Qıl sinədə nəqş qəm səvadın!"

Bir neçə gün ol əsiri-hicran,

Məktəbdə gəzib qılırdı əfğan,

Hər ruz fəğanı ilə ta şəb,

Təzib çəkərdi əhli-məktəb.

Şəb həm qılıban fəğanü zari,

Eylərdi müxatəb ol nigari: -

"Key göz nuri, könül süruri!

Sənsiz gözümün yox oldu nuri.

Əvvəl nə idi bu aşinalıq?

Axır niyə eylədin cüdalıq?

Əvvəl niyə eylədin məni məst,

İzhari-məhəbbət ilə pabəst?

Axır nə üçün xumarə saldın,

Bu mehnəti-intizarə saldın?

Saldın dili-zarə nari-firqət,

Qıldın gözümü pür abi-həsrət!

Könlüm odu qıldı yanə-yanə,

Ahəng, şəfəq tək asimanə.

Yaşım suyu oldu varə-varə,

Bir bəhr ki, yox ona kənarə.

Mən istəməzəm bu gündə həmdəm,

Yanımdan ilət xəyalını həm!

Olmaya düşüb xəyalın, ey məh,

Oda yana, suya bata nagəh.

Sərməsti-şərabi-iştiyaqəm,

Mədhuşi-təhəyyüri-fəraqəm,

Qoyma qəmini mənimlə həmrah,

Faş eylərəm onu xəlqə nagah.

Sərməstdə ixtiyar olmaz,

Mədhuşda etibar olmaz.

Can oldu qəmin yolunda bərbad,

Təşvişi-fənadən oldum azad.

Göstərdi mənə qəmin məzaqi,

Eyşi-əbədi, nişati-baqi.

Gər gəlsə əcəl, mənim nəm[13] ala

Can xud yoxdur məgər qəm ala.

Şəmi-şəbi-mehnətü bəlayəm,

Aşüfteyi-cünbüşi-həvayəm.

Suzi-dil ilə tökülsə yaşım,

Tiği-ğəm ilə kəsilsə başım,

Candan çıxarıb həvayi-eşqi,

Tərk eyləməzəm bəlayi-eşqi.

Bu günləri kim, qəm içrə zarəm,

Hicran ələmilə biqərarəm,

Gər nameyi-ömrə kilki-təqdir,

Gündür deyibən qılırsa təhrir,

Eylər məni ol hesab məğbun

Kim, surəti-haldır digərgun.

Gün şərti demişlər afitabi,

Billah ki, bu nüktədir hesabi.

Hər gün ki, görünməz afitabım,

Mən gün deməzəm budur hesabım.

Yox kimsə bu dərdi-dildən agah,

Bu dərdi-dil ilə neyləyim? Ah!

Dərdim sözə gəldigincə artar,

Oddur, yel ilə zəbanə dartar".

Əyyami-visalı eyləyib yad,

Ol xəstə bu şeiri etdi bünyad:

QƏZƏLİ-MƏCNUN

Ey xoş ol günlər ki, mən həmraz idim canan ilə,

Neməti-vəslin görüb, nazın çəkərdim can ilə.

Görməmişdi gülşəni-eyşim xəzani-təfriqə,

Olmamışdı tirə əyyamım şəbi-hicran ilə.

Məhvəşimdən, dustlar, dövran cüda istər məni,

Düşmənimdir, hiç bilmən netmişəm[14] dövran ilə.

Yetsə gər aşiqlərin əflakə əfğanı, nə sud,

Yetmək olmaz mahvəşlər vəslinə əfğan ilə.

Yaşırıb saxlardım eldən daği-hicranın, əgər

Etmək olsaydı müdəra dideyi-giryan ilə.

Zövqdən dibaçə bağlandı kitabi-ömrümə,

Qoymadı dövran keçə ovqatım ol ünvan ilə.

Ey Füzuli, əxtəri-bəxtim müsaid olmadı

Kim, olam bir dəm müqarin ol məhi-taban ilə.

TƏMAMİYİ-SÜXƏN

Söz müxtəsər ol əsiri-sevda,

Bir növ ilə oldu xəlqə rüsva

Kim, Qeys ikən, oldu adı Məcnun,

Əhvalını etdi qəm digərgun.

BU, LEYLİYƏ MƏCNUN GÜZƏRDƏ MÜQABİL OLDUĞUDUR VƏ GÜN MÜQABİLİNDƏ HİLALİ-MEHRİ BƏDRİ-KAMİL OLDUĞUDUR[15]

Bir gün ki, bahari-aləməfruz.

Vermişdi cəhanə feyzi-novruz.

Salmışdı niqab çöhrədən gül,

Çəkmişdi sürudi-nalə bülbül.

Şəbnəm meyi-nabı ilə lalə,

Doldurmuş idi qızıl piyalə.

Olmuşdu gül ilə səbzeyi-tər,