|
BAYBURANIN OĞLU BAMSI BEYRƏK
Beyrək qalxdı, göz yaşını tökə-tökə Otuz doqquz igidinə Yanaşaraq, alıb qaba Sarığını yerə çaldı, – Belə dedi: – Hey, qırx eşim, qırx yoldaşım, Bilirmisiz nələr oldu? Yalançı oğlu Yalancıq, Məndən şum xəbər aparmış, Bəy babamın gecəligi Altunluca ban evinə Şivən düşmüş, qaza bənzər Qız-gəlini, ağ çıxarıb Qara geymiş, göz açıban gördügüm, Könül verib sevdigim Banıçiçək Yalançı oğlu Yalıncığa gedər olmuş. Belə decək, igitləri Hamı qaba sarıqların Götürüb yerə çaldılar Hökür-hökür ağlaşdılar. Məgər kafər təkurun Bir qızı var, Beyrəgə Könül vermiş, hər gün Onu görmək üçün gəlir iydi. O, gün daxı yenə gəldi. Gördü Beyrək kədərlidir Qız aydır: – Xan igidim, Nə olubdur səxt olmusan? Gəldigimdə hər gün səni Şən görərdim, deyib-gülüb Oynayardın, indi sənə nə olubdur? Beyrək aydır: – Necə olur, Səxt olmayım? On altı ildir kim babanın dustağıyam, Ata-ana qohum-qardaş, El üzünə həsrətəm mən. Həm də ki, bir qara gözlü Nişanlım var, Yalançı oğlu Yalancıq adlı bir kişi Mənim ölüm xəbərimi yaymış, Qızı ona veriblərmiş. Belə decək Beyrəgi aşıqlamış Kafər qızı aydır: – Əgər səni Örkən ilən bu hasardan Aşağıya salar olsam, Sağlıq ilən atan-anan Yanına sən gedər olsan, Gəlib burada halallıqla Məncığazı alırsanmı? Bamsı Beyrək and içdi: – Qılıncıma doğranayım, Öz oxuma sancılayım, Yer kimi çatlıyalım, Torpaq kimi savrulayım, Sağlığ ilə varar olsam, Mən Oğuza, gəlib səni Halallıqla almaz olsam.
Qız gedib örkən gətirib Beyrəgi aşağa saldırdı. Beyrək aşağa baxdı , Özün yer üzündə gördü Allaha şükr eyiləyib Yola düşdü, kafərlərin İlxisina gəldi çıxdı. – Bəlkə bir at tutub minim Deyə, baxdı öz ayğırın gördü. Ayğırsa Beyrəgi görüb Tez tanıdı, iki ayağı Üstə durub şihə çəkdi. Beyrək daxı atı öymüş, Görək, xanım, necə öymüş: – Açıq-açıq meydanlara Bənzər sənin alıncığın, İki qoşa şəbçırağa[2] Bənzər sənin gözciyəzin, Əbrişəmə bənzər sənin yalcığazın. Qoşa-qoşa cüt qardaşa Bənzər sənin qulaqların, Murad verər, mətləb verər Ərə sənin arxacığın. At deyil, sən qardaşsan sən, Qardaşımdan iyi atım, Yoldaşımdan iyi atım. At başın yuxarı tutdu, Bir qulağını qaldırdı, Beyrəgə qarşı gəldi. Beyrək atın boynun qucub İki gözün öpə-öpə Arxasına sıçradı. Hasar qapısına gəldi Otuz doqquz yoldaşını İsmarladı. Görək necə ismarladı: – Mərə, sası dinli kafər, Mənim ağzım söyüb durdun, Eşidibən duyanmadım. Qara donuz yıxnısından Yemək verdin, doyanmadım. Tanrı mənə mədəd verdi, Gedər oldum, mərə, kafər! Otuz doqquz mərd igidim Əmanəti, mərə, kafər! Bircəcigi əskik olsa, Yerinə onun öldürərəm, On nəfəri əskik olsa, Yerinə yüzün öldürərəm, Otuz doqquz mərd iyidim Əmanəti mərə, kafər!
Qırx nəfər kafər atlandı, Beyrəgin ardına düşdü. Qova-qova at saldılar, Çatanmayıb qayıtdılar. Beyrək oğuzlara çatdı, Gördü ki, bir ozan gedir Beyrək aydır: – Mərə, ozan, Sən haraya gedir iysən? Ozan aydır: – Bəyim igit, Toy-düyünə. Beyrək aydır: – Düyün kimin düyünüdür?
|