Korlar qəhr olub əzilsin.

(Saymazca və məğrur adımlarla uzaqlaşır)

B a ş k a h i n

Ah, şu uğursuz sabei

Yaqar bəni atəş kibi.

(Camaata heyrət və hiddətlə)

Həp baqar, həp susarsınız,

İsyan etməzmi qanınız?

Məzarlıqda yatanlarla

Yoq sizin fərqiniz əsla.

C a m a a t d a n

– Ah, o xain məhv olmalı!

– Şimdi cəzayı bulmalı!

– Haydı, yoldan çevirməli!

– Susdurmalı, öldürməli!

Qadınlar və çocuqlar yerdən daş parçaları alır, Nəim ilə Topaldan başqa hər kəs

gurultu ilə Peyğəmbər getdiyi tərəfə doğru yürür. Eyni zamanda göy gürlər.

T o p a l

Haydı gəl, biz də bərabər gedəlim,

Gəl şu Peyğəmbəri bir seyr edəlim.

N ə i m

Fəzlədir bəncə şu yersiz həyəcan,

Nə imiş sanki o bədbəxt insan...

Ş ə m s a

(Nədimə ilə bərabər gəlir)

Bu nə, yahu, bu nə dəhşət əcəba?

Sarsılır həp təməlindən dünya.

N ə i m

(müstəhzi)

Göylərin elçisi me’rac ediyor,

O böyük baş içimizdən gediyor.

Ş ə m s a

Nə demək? Anlamadım, söylə, nə var?

T o p a l

Verdi hər kəs onu e’damə qərar.

Göy gurultusu kəsilir.

Ş ə m s a

(Nədiməyə)

Pək yazıq! Gəl baqalım bir bu nə hal,

Ah, o layiqmi ki, olsun pamal?

(Sür’ətli adımlarla camaat getdiyi tərəfə gedərlər)

N ə i m

(istehzalı təbəssümlə Şəmsayə)

Hiç təlaş etmə, o artıq getdi,

Çünki göylərdəki tufan bitdi.

T o p a l

(qarşı tərəfə baqar)

Şuna baq!..

N ə i m

Kimdir o?

T o p a l

Xəttab oğlu!

N ə i m

(baqar)

Nə də qızğın! Gözü al-qanla dolu...

 (Kinli baqışlarla gələn Xəttab oğluna)

Bunca hiddət əcəba, söylə, nədən?

X ə t t a b o ğ l u

Onu öldürməyə əzm etdim bən,

Kimə sorsam, buradan keçdi diyor,

Ararım, yoq, görünür sehr ediyor.

N ə i m

(istehzalı təbəssümlə qafasını oynatır)

Onu öldürmə, xayır, başqası var,

(evi göstərir)

Burda bir zevc ilə bir zevcə yaşar...

X ə t t a b o ğ l u

Şu qadın bəlli, bənim həmşirəm.

N ə i m

İştə Peyğəmbərə onlar məhrəm,

Çıqmıyor hiç birinin gərçi səsi.

Yeni din aşiqidir hər ikisi;

Öncə onlardır, əvət, məhv olacaq...

X ə t t a b o ğ l u

(qılıcını yarıya qədər çəkər, son dərəcə sinirli)

Sus, Nəim! Ah, nə diyorsun, bana baq!

Kə’bə mə’budlarına and olsun,

Doğru çıqmazsa sözün, məhv oldun!

N ə i m

Xayır, əsla; bana layiqmi yalan?

(İstehzalı qəhqəhəylə)

Şanlı Peyğəmbəri əl’an buradan,

Baq, şu evdən çıqıyorkən gördüm.

(Topal ilə bərabər uzaqlaşır)

X ə t t a b o ğ l u

(çılğın)

Ah, ölüm! Onlara dəhşətli ölüm!..

(Qapıyı çalmağa başlar. Içəridən gələn xoş ahəng bir qadın səsi diqqətini cəlb edər, durub dinlər)

E ş i d i l ə n s ə s

Ulu Tanrı, o görünməz yaradan

Əmr edər yalnız ədalət, ehsan.

O, fəna işləri, föhşiyatı

Nəhy edər, varlığının isbatı

Şu təbiət, şu məhabətli fəza...

Onca birdir: ulu, zəngin, füqəra.

Qapıyı bir daha şiddətlə çalar. S ə i d i l ə r ə f i q ə s i çıqar. Xəttab qızı əlindəki