|
PEYĞƏMBƏR
Dram – 4 pərdə
Bİ’SƏT, DƏ’VƏT, HİCRƏT, NÜSRƏT
Bİ’SƏT
Aydın və yıldızlı bir gecə. Məkkə yaqınlığında Hira dağı... Ətrafında mağaralar, yalçın qayalar, sarı enişlər, qorqunc uçurumlar... Peyğəmbər əli alnında dərin düşüncələrə dalmış... O, qırq yaşında, gözəl, vəqarlı bir sima... Alnı, köksü, omuzlarının arası geniş; rəngi gül rənginə mail əsmərimsi və nurani... Saçları nə pək qıvırcıq, nə də pək düz; saqalı bir tutam, sıq və tam... Biləklər, qollar qalın və qüvvətli... Böyük başlı, hilal qaşlı, çəkmə burunlu, dəyirmi çöhrəli, orta boylu, iri kəmikli; kiprikləri uzun, iki qaşının arası açıq, fəqət bir-birinə yaqın. Gözləri qara və büyücək... Iştə o dalğın və müəmmalı gözlər, gecənin sükutunu oqşayan həzin və bayıltıcı bir ud zümzüməsini dinləyərək, uyuyor kibi, kəndindən keçmiş. Bu sırada pənbə, mavi, mənəkşə nurlar içində altın qanatlı, füsunkar bir mələk göydən enər və ilahi bir ahənglə Peyğəmbərə xitab etməyə başlar.
M ə l ə k Ulu dahi, sən ey böyük rəhbər! Qalq, oyan! Iştə hər tərəf, hər yer, Həp təbiət dalıb da rö’yayə, Cəlb edər ruhu şe’rü sevdayə, Gecə, yıldızlarilə pürxülya, Səni dinlər sükut içində fəza...
P e y ğ ə m b ə r (başını qaldırır, heyrət və iztirab ilə) Yenə rö’yamı gördüyüm əcəba? Sən nəsin, söylə?
M ə l ə k Bənmi? Hiç sorma! Əzəliyyət şəfəqlərində açan Tazə bir qönçə, pənbə bir yıldız. Əbədiyyət üfüqlərində uçan Tanrı qoynunda bəslənən bir qız. Şe’rü hikmət, zəka ilahəsiyim, Ulu dahilərin nədiməsiyim. Ayrı olsaq da iştə hər ikimiz Bir rübabın inildəyən səsiyiz.
P e y ğ ə m b ə r Nə için gəldin, anlamam, yenə sən?
M ə l ə k (göyə doğru) Ona qaldırmaq istərim səni bən.
P e y ğ ə m b ə r Ah, sən daima gəlir də bana, Sonra həp göstərirsin istiğna. Bən kimim, söylə?! Sən nəsin? Göstər!
M ə l ə k Bən mələk, sən də, sən də peyğəmbər.
P e y ğ ə m b ə r (şaşqın, geri çəkilir) Ya! Demək sən mələkmisin? Heyrət!
M ə l ə k Bən sənim, sən də bən, şaşırma, əvət Bən sənin əqlinim, fəqət daim Şu qiyafətlə zahir olmadayım.
P e y ğ ə m b ə r Gəl, yaqın gəl, aman, nə dilbərsin! Yoq, saqın, gəlmə, dur, nə söylərsin? Yenə sarsıldı müztərib ruhum, Dur, aman, sanki qəlbi-məcruhum Şevqü həsrətlə rəqs edər, sızlar, Onu bir qəhr xəndə yaldızlar. Qopuyor ta içimdə bir tufan, Beynim atəş saçıb durur hər an. Yanıyor bənliyim, düşüncələrim, Çarə bul, yoqsa məhv olub gedərim.
M ə l ə k Ən gözəl çarə: iştə əzmü səbat, Olma əsla əsiri-hissiyyat, Bıraqıb əczi durmadan yüksəl, Yüksəl, ey şanlı qəhrəman, yüksəl! Ərşi-lahutə doğru aç şəhpər, Daima yüksəl, ey böyük rəhbər!
P e y ğ ə m b ə r Yoq, qanat yoq! Bən iştə bir aciz Yolçuyum kimsəsiz, təsəllisiz. Çevrəm ıssız mağaralar, yalçın Qayalar, sarp enişlər, ah, azğın Uçurumlar, alev saçan ovalar. Ruhu qəsvətlə yıldıran havalar... Bir çəmən yoq, aqar su yoq, heyhat! Göz, qulaq burda duymaz eşqü həyat.
M ə l ə k (göyə doğru) Baq, şu əngin fəza, şu quytu dəniz... Nə qadar xoş, nasıl gözəl, ləkəsiz... Uçuşur hər tərəfdə yıldızlar... Rəqs edər sanki nazənin qızlar. Həp birər şe’r, sən də bir şair, Hər tamaşası eşqə aiddir.
P e y ğ ə m b ə r Ah, şu elmasparələr sərpən Gecə pək möhtəşəm... fəqət onu bən Seyrə daldıqca sanki məhv olurum, Qəlbim oynar da, çırpınır ruhum. Anlamam bir şu ölçüsüz, şu dərin, Şu qaranlıq, çiçəkli pərdə niçin? Bəni yalnız düşündürən şu məal, Həp bu, yalnız bu, daima bu sual. Şu siyah çarşaf ən böyük əngəl, Uça bilsəydim, iştə ən əvvəl Onu yırtar da, parçalar da həmən Qavuşurdum o hüsni-mütləqə bən.
M ə l ə k Onu dərk eyləmək qolay... Ancaq Ver içindən gələn sədayə qulaq. Dinlə həp kainatı, seyr eylə, Hər günəş ondan iştə bir şö’lə... Hər ufaq zərrə, hər küçük yapraq Sana söylər bu rəmzi pək parlaq.
P e y ğ ə m b ə r
|