İBLİS
(qapıya işarətlə) Gəliyor iştə o gülqönçə dəhən.
A r i f Ah aman, halı nasıl hüznavər, Gözlərindən saçılır şimşəklər.
Rəna (əlində bir qaç parça kağız daxil olur, heyrətlə) Arif, Arif! Nə için gəldin sən?
A r i f Sorma bəndən, onu sor qəlbindən.
İ b l i s Şu kağızlar nə içindir, yavrum?
Rəna Onu bunlar edəcəkdir məhkum.
A r i f Əcəba, kimdir o xain, miskin?
Rəna Səncə pək bəlli hərif: İbn Yəmin.
A r i f (kağızları göz ucilə süzərək) Şu xəyanətləri sən əvvəldən Biliyorkən susuyordun, bu nədən?
Rəna Bəni qandırdı da sandım o dəni, Bulur əlbət babamın qatilini, Sonra baqdım ki, o bir başqa səfil!..
A r i f (ətrafa) Bəlkə həp kəndisi cani, qatil... (Rənayə) Bana ver onları, Rəna! Bana ver. (kağızları almaq istər)
Rəna (İblisi göstərir) Hələ səbr et baqalım bir bu nə der.
İ b l i s Ver, əvət, ver, o nə lazımsa yapar.
A r i f Bana ver, şimdi o azğın canavar, Bulur əlbəttə cəza, qurtulamaz. (kağızları alır, sür’ətli adımlarla gəldiyi qapıdan çıqar)
Rəna (müztərib) Ah, lakin o hərif pək qurnaz...
İ b l i s Hiç təlaş etmə, quzum, dinlə bəni, İki bildik soruyorlardı səni...
Rəna (sözünü kəsərək) Kimdi onlar?
İ b l i s Biri olduqca yigit, Vasif ismində gözəl bir zabit.
Rəna (şad və və məmnun) Ah, gerçəkmi bu söz?
İ b l i s Pək gerçək, Bana söz verdi, əmin ol, gələcək.
İbn Yəmin (daxil olur, İblisə) Əcəba sevgili Rə’na nə diyor?
İ b l i s Bəyim, izhari-məsərrət ediyor.
İbn Yəmin (İblisin omuzunu oqşayaraq) Xeyli məmnunim, əzizim, səndən.
Rəna (kinayəli və acı təbəssümlə) Xəstəyə baqmaq için gəlmiş ikən, Bir ziyafətdə bulunmaq nə tuhaf!
İbn Yəmin Yoqmudur səndə, gülüm, hiç insaf!? Yaralı əskərə baqmaqsa məram, Əskərim bən də, böyük həm də yaram, Yar da aç, qəlbimə baq, sonra inan, Çünki hala aqıyor, kəsmədi qan.
Rəna (məhzun) Ah, təmin ediyordun da bəni; Bulacaqdın babamın qatilini.
İ b l i s O da mümkün, o da mümkün, Rəna! Bir düşün, bən nə dedim şimdi sana? Həp sevin, gül, mələyim, çünki bu gün Ələ düşməz... nə səadətli dügün!.. (mə’nalı qəhqəhə)
Ç a v u ş (daxil olur) Gəliyor iştə misafirlərimiz.
İbn Yəmin (Rənayə)
|