|
İBLİS
Hiç sorma, başımda macəra çoq, Dərdim, kədərim böyük, duyan yoq. Bir afətə, bir nigarə uydum, Bir qəmzəli işvəkarə uydum, Əfsus, o bənimlə könlü birkən Bir ləhzədə aldılar əlimdən.
İ b l i s Lakin nə tuhaf, o nazlı afət Etmiş sana iltica bu saət.
A r i f Ey mürşidi-pir, inayət eylə, Əylənmə bənimlə sən də böylə. Bən çəkdiyim iztirabü möhnət Yetməzmi, bu sözlərə nə hacət! Heyhat, o mələk, o şe’ri-pərran Mümkünmü ənisim olsun əl’an?!
İ b l i s Bir yanda durub da bəklə, dərhal Parlar sana da pəriyyi-amal. (qülbəyə daxil olur, həsiri bir tərəfə atar)
A r i f (bir guşədə bəklər) Görsəm onu bir də, bir də görsəm...
İ b l i s Dur, söyləmə!.. (qapağı açar, başını qaldıran Rə’nayə) Ah, nuri-didəm! Halın nə qədər də qəmli, küskün, Bir şey yemək istəməzmi könlün?
Rəna Lütfən azacıq su ver...
İ b l i s (boş dəstiyi alır) Pək ə’la, Yoq dəstidə hiç su, yoqmuş əsla. Saqlan, yenə haydı, görməsinlər, Saqla, baqalım, nə oldu Xavər.
Qapağı endirir və üzərini həsirlə örtər, qülbədən çıqarlar.
A r i f (İblisin ayaqlarına qapanır, son dərəcə həyəcanlı) Bir Xızrmı, ya mələkmisin sən? Yalnız bunu bilmək istərim bən.
İ b l i s Hiç sorma, o sirri şimdi sorma! Gəl, gəl bəri, pək yaqında durma.
Arif mütərəddid adımlarla bir qadar çəkilir. İblisin uzaqlaşdığını görüncə təkrar içəri girər, həsiri qaldırır, bu sırada Xavər gəlir.
A r i f (səndələyərək) Gəldinmi?
X a v ə r Əvət...
A r i f (sərxoşca və istehzalı qəhqəhə ilə) Nə xoş təsadüf?
X a v ə r Arif! Nə ararsın orda, Arif?!
A r i f Saqlanmada burda bir mücevhər, Könlüm onu şimdi bulmaq istər.
X a v ə r Hər söylədiyin birər müəmma... Yoq orda bir öylə şey, yoq əsla.
A r i f Var, var o məzar içində bir hur, Zülmətdə yaşar o nəcmi-pürnur, Qumral saçı sanki şe’ri-mənsur İnsan oluyor görüncə məshur.
X a v ə r Arif! Nə çabuq dəyişdi halın? Bilməm ki, nədir sənin xəyalın? (bodrum qapısının üzərinə çıqaraq mane olmaq istər)
A r i f (sərxoşca bir qabalıqla itər) Çıq get, yetişir!..
X a v ə r (sinirli) Xayır, bu evdən Sən getməlisin fəqət, deyil bən. (təbdili-tevr ilə) Yoq, getmə, əvət qal, ah, lakin, Lakin onu həp unut!..
A r i f (sərxoşca qəhqəhə ilə) Namümkün!
X a v ə r Yoq, yoq, onu hiç bıraqmam əsla.
A r i f Sən əski inadın üzrə hala!
X a v ə r Bir kərrə düşün də, ah, qəddar!
A r i f (şiddətlə bağırır) Dəf’ ol, daha etmə fəzlə israr.
|