|
İBLİS
Səni təzvic ediyor İbn Yəmin, Şimdi əmr etdi nikah qılmaq için.
R ə n a (Həyəcanlı və şaşqın) Sus, aman sus! Nə rəzalət!? (e’timadsız) Əcəba! Yoq, çəkilməz bu xəyanət əsla. Bəni bilməm ki, nə sanmış şu hərif, Ah, pək doğru diyormuş Arif. (son dərəcə təhdidkar) Hiç məraq etmə, duyar, şimdi duyar, Şimdi anlar ki, əvət, bəndə nə var.
Gəldiyi qapıdan çıqar. Bu sırada Arif fəsli olaraq, yüzünü gözəlcə təraş etdirmiş olduğu halda, sağ qapıdan girər. Rə’nanın qapıyı qapayıb getdiyini görüncə büsbütün şaşırır.
İ b l i s Bana baq, hey səni sərsəm, budala! Bu cəsarət sana nerdən əcəba?
A r i f (Rəna çıqdığı qapıya işarətlə) Ondan, ah, iştə o dilbər qızdan, Şimdi burdan süzülən yıldızdan.
İ b l i s Söylə, dərdin nədir, aydın söylə!
A r i f Mərhəmət qıl da, aman, lütf eylə, Söylə Rənayə ki, Arif gəlmiş.
İ b l i s Anladım dərdini, lakin bu zor iş... Ona nail olur ancaq onlar Ki, avuclar dolusu altını var.
A r i f Bəndə yoq altın, əzizim, zira Uymamış sərvətə könlüm əsla.
İ b l i s (yarımqəhqəhə ilə) Altının yoqsa silahın var ya, Bəni öldür də qavuş sonra ona.
A r i f Yoq, silahım da yoq, insaf eylə, Sanma vəhşi bəni sən bir öylə.
İ b l i s (mə’nalı bir qəhqəhə ilə) Pək gözəl, anladım, ancaq Rə’na Qismət olmaz bu təbiətlə sana. Üzülüb durma, çəkil get, zira Qüvvətə, altına tabe dünya. (Arifdə mə’yusca bir dalğınlıq. İblis mülayim qəhqəhə ilə) Nəyə daldın, niçin oldun mə’yus?
A r i f Çünki yoq bir şeyim, əfsus, əfsus!
İ b l i s Bir şeyin yoqsa da könlün var ya, Bana ver könlünü...
A r i f Əsla, əsla!.. Bunu hiç umma, saqın Arifdən, Vermişim könlümü yalnız ona bən.
İ b l i s (ətrafa) İştə Şərqin mütərəddid cocuğu! Şaşqın, abdal, əsəbi yavrucuğu!
A r i f (masa üzərindəki şərab qədəhini yaqalar) Ah, aman! Bir içim olsun, bana su!
İ b l i s (sürahiyi alıb qədəhi raqı ilə doldurur) Al, iç!
A r i f (yarıya qədər içər. Yüz-gözünü bürüşdürür) Eyvah, nə dəhşət, yahu! Su deyil, səmli bir atəşdir bu.
İ b l i s (başqa bir şüşədən böyük bir qədəh dolusu ərğəvani şərab verir) Bu fəqət tatlıdır, al iç!
A r i f Nədir o?
İ b l i s İç də baq, sonra duyarsın nə imiş, Ən gözəl töhfə, keşiş göndərmiş...
A r i f (bir qədər içər, qədəhi məmnun və nəş’əli bir baqışla süzərək) Ah əvət, sanki şəfəq dalğalı nur... (içib bitirdikdən sonra, niyaz ilə) Şimdi Rənayı çağırsan nə olur?
İ b l i s Onu sən pəkmi sevərsin?
A r i f (cibindən bir cığara çıqarır) Sorma, Sızlayan könlümə atəş vurma! (İblis cığarayı atəşlər) Ta çocuqkən seviyordum onu bən.
İ b l i s
|