Yeddi min il qalıb, bildin əzbərdən;

Axıra çatsa da bu yeddi min il,

Dünyanın axırı görünən deyil.

Uzun da, qısa da olsa qəddimiz,

Yenə də ölməyə yaranmışıq biz.

Saqi, piyaləni ver səhər-səhər!

İçməmiş məst olum, mən üzügülər.

O şərab gün kimi şölələr salsın,

Qurumuş çeşmələr ondan su alsın.

ALÇAQLIĞI VƏ YALTAQLIĞI RƏDD ETMƏK

Buz kimi donmaqdan gəl götür sən əl,

Ölü siçan kimi suda axma gəl.

Gül kimi yumşaqlıq göstərmə, gerçək,

Olma ikiüzlü, bənəfşələr tək.

Tikan olmağın da öz məqamı var,

Yerli dəlilik də işə yarayar.

Bir kürdün eşşəyi Kəbədə itdi,

Kürd haray qoparıb bir sual etdi:

"Bura ki, insansız boş səhralardır,

Eşşək yoxa çıxdı, nə hekmət vardır?"

Deyib, arxasına baxdığı zaman

Gördü eşşəyini, güldü şadlıqdan.

Dedi: "Ortalıqda itmişdi eşşək,

Mənim hay-küyümdən tapıldı bişək!"

Kürd qoparmasaydı hay-haray, əgər,

Nə eşşək qalardı, nə yükdən əsər.

Huşsuzlar qalası dünyaya bax bir,

Daima zalıma mükafat verir.

Ömrü başa vurar şir ürəklilər,

Öküz ürəklidə olmaz bir hünər.

Saqi, şərabı ver, sən ol köməyim!

Bir su tök, od tutub yansın ürəyim!

Ver o şərabı ki, yuduqca daşı

Parladıb eyləsin bir yaqut qaşı.

ZÜLMƏ QATLAŞMAMAQ

Neçin alçaqlara boyun əyirsən?

Oyuncaq olursan namərdlərə sən?

Nə üçün boynuna min yük alırsan?

Zalımın zülmündən razı qalırsan?

Qəlbi yumşaqlığı bir dəfə unut,

Çiynini dağ kimi ucalıqda tut!

Sən də süsən kimi ipəkdən olsan,

Səni saf torpaq da yaralar, inan!

Zəlillik ürəyə ağrılar salar,

Zülmə dözənlərin sonu olar xar.

Tikan tək çiynində tut yarağını,

O vaxt qucaqlarsan gül budağını.

İnsanı sarsıdar göz yaşı, nalə,

Ah çəkib, of deyən yetməz kəmalə!

Saqi, zaman keçir, durma, qardaşım!

Şərab ver, doludur fikirlə başım!

O, bir çıraq olsun yolçu keçəndə,

Gəncləşsin qocalar onu içəndə.

PADŞAHLARIN QULLUĞUNU TƏRK ETMƏK

Bir-iki rind ilə get müsahib ol,

Axtar bu dünyada qürursuz bir yol.

Zərrəylə dur otur, gün işığı tək,

Cəmşid sarayının fikrindən əl çək!

Padişah puluna tikmə gözünü,

Qanun kəməndinə salma özünü!

Şahlar məclisindən kənar ol, kənar!

Pambıq od görəndə alışıb yanar.

O od doludursa işıqla əgər,

Ondan uzaq olan asudə gəzər.

Işıq alırdısa pərvanə şamdan,

Yandı məclisinə düşdüyü zaman.

Saqi! Şərab gətir, könüldə qəm var,

Şərabla qəmləri dağıtmaq olar.

Ver o şərabı ki, safdır gümüş tək,

Onunla qəmlərdən qurtarır ürək.

İNSANLARIN İŞİNƏ VƏ RUZİSİNƏ ƏL

UZATMAMAQ

Razı qal cahanda öz qismətindən,

Özgənin haqqını çeynəmə gəl sən.

Bir də ayağını öz yorğanından

Artıq uzadanlar bədbəxtdir, inan.

Bir quş ki, həddindən artıq ucalar,

Özünü fəlakət yoluna salar.

Ilan düz getməsə yoluyla əgər,

Özünə sarılıb, dolaşıq düşər.

Silaha sarılsa bir zahid axmaq.

Onun qazandığı sillə olacaq.

Aslanla döyüşə çıxsa tülkülər,

Bilinər kimdədir qılıncla hünər.

Saqi! Baş qızdıran şərab ver görək.

Piyalən hər zövqü oxşasın gərək!

Bir şərab gətir ki, qəlb açsın yenə,

Can versin Keyqubad xəzinəsinə.

ŞADLIQ VƏ QƏNAƏT

Şadlığı bir yaşat təbiətinlə,

Şad ol öz qismətin, öz nemətinlə.

Insanlardan başqa bütün canlılar

Qənaət evində tutmuşdur qərar.

Ruzi arxasınca onlar da qoşar,

Nə tapsa, onunla keçinib yaşar.

Ruzi olmasa da kifayət qədər,

Nə küsər, nə də ki, şikayət edər.

Yalnız insan oğlu doymayan zaman

Şikayət sədası ucalar ondan.

Əlindən tikəsi itsə bir kərə,

Naləsi, fəryadı çıxar göylərə.

Düşəndə damına bir damcı yağış,