|
LEYLİ və MƏCNUN
Of!. Könlüm naləsiz, sakit durarmı? Bir də səndən özgə köməyim varmı? Yarım da sən idin, yavərim də sən, Könlüm güc alardı daima səndən. Oğluna daima yollar açaraq, Bir səndin dərdimə yananım ancaq. Sənsiz ki, zillətdə yaşayacağam, Əfsus, səndən sonra yenə də sağam! Uzaq düşməyimi başıma qaxma, Çoxdur xəcalətim, olmuşa baxma. Hər nəsihətini eylədikcə yad, Ruhumdan ucalır ah ilə fəryad. Mənim xoş yerişli atlım şən ikən, Dönmüşdüm başı bərk ayğırına mən. Qızıl bir sırğaydın qulağımda sən, Qapı halqası tək uzaqdım səndən. Sən mülayim idin, mən dəliqanlı, Mən soyuqqanlıydım, sən isti qanlı. Sözlə oxşamadım qəlbini bir an, Yanında bir gecə yatmadım, aman! Sən mənim ucumdan dözdün yüz dərdə, Mənsə xəyal kimi gəzdim çöllərdə. Mənim yatağımı çırpardın hərdən, Mənsə ayrılmazdım yenə çöllərdən. Sən şadlıq büsatı qurardın mana, Mənsə yıxılardım daşlar qoynuna. Sən dua elədin, təsir etmədi, Mən də ağac əkdim, meyvə bitmədi. Can dostum sənsənmiş, andıqca, inan, Bil ki, dərd əlindən bağrım olur qan. Axır libasıma göz qaram hər dəm,[98] Bu yolla kor olub, qara geyirəm. Ah, ata, peşmanam tutduqlarımdan, Bir dərdim min oldu, beləymiş dövran. Yersiz incitmişəm, atacan, səni Əhvalım çox pisdir, bağışla məni. Səni incitmişəm bu dünyada, ah! Bizdən sorulmasın bu ağır günah. Sən, ey ulduzumu işıqlandıran, Sənin əlindədir əlacım inan! Sən razı qalmasan oğlundan əgər, Allah da oğluna cəzalar verər. "Ciyərim" deyərdin mənə bir zaman, Indi o ciyərə sən ox vurursan. Doğrudan ciyərin yarandımsa mən, Gəl kabab bişirmə öz ciyərindən. Bir də ciyərindən axırsa bu qan, Sən niyə torpağın qucağındasan. Ciyərim qanını axıdaraq sən Yenə də: "Ciyərim sənsən" deyirsən. Səni yandırdımsa, ey taci-sərim, Alışıb od tutdu öz ciyərlərim. Əgər sənə qarşı günahkar oldum Özüm öz cəzama giriftar oldum. Qulaq asmadımsa sözlərinə mən, Qulağım buruldu sənin zərbəndən". Məcnun ah çəkərdi aşdıqca dərdi, Gününü gecə tək qara edərdi. Gecə sallayardı qara bir bayraq, Ağlamaq təbili susmazdı ancaq. Sədəf tək arxası qaralmış gecə Ayla və balıqla pəncələşincə, Balıq sədəfindən qızışdı haman, Bütün dürrləri tökdü ağzından. Məcnun sədəf rəngli iki gözündən. Ətrafa incilər səpirdi, bilsən. O qəbrin üstündə səhərə qədər, Oxudu qəlbyaxan, acı novhələr. Türbəylə birləşdi o da türbə tək, Bu iki mənzildə vurdu bir ürək. Qəbrə üz sürtürdü o yanıqciyər, Bu zaman gün çıxdı, açıldı səhər. Səhərin carçısı səslənən zaman Şəfəq bayrağını qaldırdı dağdan. Kimyagər - səhərin böyük iksiri, Qızıla döndərdi nəfəslə yeri. Torpaqda sürünən o yazıq insan Qalxıb Nəcdə getdi yenə pərişan. Yenə ağlayırdı gözlərində qəm, Onun varlığını sarmışdı matəm. Əzabla qatlanıb tale deyənə, Yüz min çətinliklə yaşardı yenə. Bir könül şamını gəzirdi təkcə... Gecəsi gündüzdü, gündüzü gecə.
MƏCNUN VƏHŞİLƏR ARASINDA
Əfsanə yaradan bir sahib hünər Bu qəmli dastanı belə nəql edər: O yatağı səhra, o balıncı dağ, Bu saxsı evdəki o solğun zanbaq Ata matəmini çatdırıb başa, Yenə də üz tutub, qaçdı dağ-daşa. O, vəhşi çölləri bir gün tərk etdi, Yarının yurduna üz tutub getdi. Gördü ki, vəfanın çəkdiyi qələm Leylini Məcnunla yazmışdır bahəm. Eşdi dırnağıyla yerin layını, Özünü saxlayıb pozdu tayın. Görənlər dedi ki: "Bu necə işdir? O iki rəqəmdən biri getmişdir". Dedi ki: "Birini pozsa da qədər, Bir ad ikimizə kifayət edər. Aşiqi axtarıb gəzsə bir insan, Onun yarını da qoy tapsın ondan". Bu vaxt soruşdular, dedilər: "Nədən O itmiş ortadan, itməmisən sən?" Dedi: "Yaxşı düşməz mənimçin artıq, Mən özüm məğz olam, o isə qabıq. Mən dostun örtüsü olsam da ancaq, Xoşdur o məğz üstdə bir qabıq olmaq". Deyib, o yerlərdə tutmadı qərar, Gah yolla gedirdi, gah yoldan kənar. O, aşiqlər kimi dilində qəzəl Gəzirdi bir təbib, bir mehriban əl. Insan adətindən əl götürərək, Ipini qırmışdı o, vəhşilər tək. Çöl vəhşisi kimi o, zaman-zaman
|