Mənim dil qılıncım iti füsunkar,

Isa möcüzundən onda nişan var.

Nəzmimdə nə qədər mənim əsər var

Lal gər eşidərsə onu, dil açar.

Alışar göz kimi sözüm qızanda,

Barmaq toxundurma, alov var onda.

Arxımdan su içdi şerlə sənət,

Mənlə şöhrət tapdı sözdəki qüvvət.

Bu qarın otaran duzsuz şairlər

Sayəmdə dünyanı basıb yedilər.

Şikarı tutmağa aslan gərəkdir,

Tülkünün işi də müftə yeməkdir.

Mənim öz nəfsimə yeməyimdənsə,

Qoy məndən yesinlər, verib səs-səsə.

Paxıl! Göz yumaraq açıq nemətə,

Saqqız çeynəyirsən, girib xəlvətə.

Ey mənim yazımın oğrusu insan,

Qarşımda kölgə tək çox alçalırsan.

Mən qəzəl deməyi edəndə peşə,

O da zurnasını çalar həmişə.

Mən hər gün düzəndə xoş qəsidələr,

O da quraşdırır boş qəlidələr.

Hədərən-pədərən dilinə bax bir,

Yenə də nəzm ilə hekayə deyir.

Mən yaxşı qalıbda sikkə vururam,

O da, döyəşdəyir, qəlp çıxır müdam.

Meymun da yamsılar, bu deyil hünər,

Bulanlıq suda da ulduz görünər.

Gözlər işıqlanır hər əsərimdən,

Lakin o incikdir kölgələrimdən.

Bəllidir, insanı kölgə yamsılar,

Kölgədən də betər kölgələrim var.

Yamsılar, yamsılar utanmaz bir az,

Çünki gözü görməz, üzü utanmaz.

Kölgəsi olmayan peyğəmbər belə

Təqib edilmişdir bu kölgələrlə.

Mühit dənizində pakdırsa sular,

Itin seliyindən nə qorxusu var.

Sarı qulaqları düşündükcə mən

Coşub qızıramsa bəzən hirsimdən,

Sahili yusam da, sanki bir dəniz,

Bunu acığımdan zənn etməyiniz.

Çıraq tək aldığım sərt bir zərbədən

Şam tək gülümsəyib sönürəm bəzən,

Mən ki, ayna kimi dəmir deyiləm[55],

Ürəyi daşlara olmaram həmdəm.

Xəzinə qazsam da, bir kişiyəm mən,

Düşmən can çəkişir mənim dərdimdən.

Sənətimi danan bir də sağalmaz,

Çarşənbə cinlisi ağıllı olmaz[56].

Qapımın oğrusu haqq əvəzinə

Mənim qeybətimi danışır yenə.

Evin sahibini görən oğrular

Haray qopardaraq deyir: "Oğru var".

Malım doyursa da ac oğruları,

Pis söz deməsinlər haqqımda barı.

Hünəri görsə də etiraf etməz,

Pis yolu buraxıb yaxşıya getməz.

O, gözsüz yaşasın gözsüzsə əgər,

Korsa açılmasın bir də o gözlər.

Oğurlayan odur, utanansa mən,

Oğurluq şöhrətdir ona əzəldən.

Yox, yox, alçaqlığa qurşandı murdar,

Qapını aç ona de ki: "Gəl, apar".

Onun ki, qazancı oğurluqdur tək,

Neylərdim, olsaydım mən də onun tək.

Bu iki aləmin xəznəsi məndə,

Nolar bir müflisə bir pay verəndə;

Borcumdur gədaya sadağa vermək,

Açıq almayanda, o çalsın gərək.

Xəzinəm yer altı, dürrümsə ümman,

Nə üçün inciyim lağım atandan?

Xəzinə sandıqda saxlana bilər,

Gözəl üzərliklə bəslənib gülər[57].

Mənə anam verdi bu xəzinəni,

Üzərlik üstündə mərd doğdu məni.

Baxsan Nizaminin çizgisinə sən,

Min bir ad sayını orda görərsən.

Ilyasın "əlf"ini, "lam"ından kəssən.

Yenə doxsan doqquz tamı görərsən[58].

Dayanmış dövrəmdə bu minbir hasar,

Yüzdən də bir əskik qaravulçum var.

Zəhmətə düşməkdən azadam hər an,

Qorxmayır xəzinəm heç bir oğrudan.

Bir xəzinənin ki, bu hasarı var,

Ona neyləyəcək lağım atanlar?

Lakin, xəzinələr olmaz ilansız,

Yoxdur bu dünyada bir gül tikansız.

Kim ki, ad qoymuşdur qoca dünyada,

Onu öz dostları vermişdir bada.

Ay üzlü Yusifi yad edin barı,

Ona quyu qazdı öz qardaşları.

İsa ki, insanlıq elmində təkdi,

Hər bir yəhudidən cəfalar çəkdi.

Əhməd ki, rəhbəri oldu ərəbin

Gördü cəfasını Əbüləhəbin[59]

Əzəldən dünyanın bir qaydası var:

Bal tutan barmağı arılar sancar.

ŞİKAYƏTİN ÜZRÜ

Mən, mən olan gündən, şahiddir aləm,

Bir qarışqanı da incitməmişəm.

Dürrümü çəkmədim özgə suyuna[60],

Pislik yaratmadım, düşmənəm buna.

Təmizdir vicdanım, ucadır adım,

Itin də haqqında pis danışmadım.

Şir kimi qızdırsa məni köpəklər,

"Eyb etməz" deyərəm, basılmaz hünər.

Yaxşıydı hirsimi gizləsəydim mən,

Bu dediklərimi deməsəydim mən.

Lakin, ariflərin zəndinə bax bir,

Dilsizlik, dünyada qeyrətsizlikdir.

Bir insan şəhərdən olsa xəbərdar,

Bilər ki, hardandır bizim mətahlar.

Kim ki, mənə qarşı bir əl qaldırar,

Onun məndən başqa düşməni də var.

Ey könül! Bu kəskin sözlərdən əl çək,

Qəm piyaləsini öz başına çək!