Yoxsa tufan qopar hər bir daşımdan.

Qasid yenə gedib cavab gətirdi,

Nofələ nalayiq sözlər yetirdi,

Nofəl acıqlandı qəzəblənərək,

Köksündə od tutub alışdı ürək.

Sonra qılıncını çəkdi dörd yana,

Qoşunla şir kimi girdi meydana.

Onlar da qabağa ordu tökdülər,

Dağ kimi tərpənib nərə çəkdilər.

Nofəlgil tərəfə at oynatdılar,

Şirin qarşısına qılınc atdılar.

Coşdu dəniz kimi, qızışdı meydan,

Havadan od yağdı, gölə döndü qan.

Qılıncın əlində qan piyaləsi,

Torpağı məst etdi bu qan laləsi.

Aslanlar gəldikcə pəncə-pəncəyə,

Toqquşdu nizələr, intiqam, deyə.

O tökülən qanlar çatdıqca dizə,

Oxlar quzğun kimi töküldü düzə.

Qılınclar beyinlə şirələndikcə,

Bədəndən ayrılan başlar əndikcə,

Qızmış ərəblərin o nərəsindən

Göylərin qulağı kar oldu bilsən.

Əcəl ildırımı şığıyan zaman

Alov püskürürdü daşın ağzından.

Deyləmi tükünün ucları kimi

Qəhr edən zubinin ucu itiydi.

Günəş on cıqqalı bayrağa bənzər,

Sanki qızarmışdı yenə ilk səhər.

Daşlar deşik-deşik Sürəyya kimi,

Yer qana dönmüşdü bir dərya kimi.

Hər şirin baxışı alov saçmışdı,

Qara ilan kimi ağız açmışdı.

Yırtıb dağıtdıqca o qara şirlər,

Ağ atlar div kimi əlləşirdilər.

Hər kəs bu döyüşə atlanan zaman

Məcnun can verirdi ruhu pərişan.

Hamı at çapdıqca müharibəyə,

O dua edirdi barışıq deyə.

Hər kəs çıxardıqca düşmən gözünü,

O həlak edirdi dərddən özünü.

Açıb öz qəlbində dua yelkəni,

Sülhə çağırırdı müharibəni.

O utanmasaydı, qalxıb durardı,

Bulud tək özünə qılınc vurardı.

El qınamasaydı bu dəmdə onu,

Qırıb qurtarardı öz qoşununu.

Olmasa düşmənin tənəsi əngəl,

Dostların başını kəsərdi əvvəl.

Təqdir kamanına çatsaydı əli,

Ox atıb dostları qırardı, bəli.

Onun dediyini desəydi ürək,

Öz yoldaşlarını qırardı, gerçək.

Bu qoşun içində coşurdu Məcnun,

Istərdi ki, bassın o biri qoşun.

Burda axtarışa at səyirdərdi,

Ordakı qoşuna dua edərdi.

Öz tərəflərindən ölsə bir nəfər,

Onu öldürənin əlindən öpər.

Leyligil tərəfdən məhv olanlara

Göz yaşı tökərdi bu bəxti qara.

Bu yandan o yana nizə tutardı,

Düşmən nizəsinə duası vardı.

Bəzən öz qoşunu gələndə üstün

Atardı kamanı, oxu büsbütün.

Elə ki, yar tərəf qalib gələrdi

Şir kimi nərəsi dağlar dələrdi.

Bir nəfər soruşdu: "Niyə, ey cavan,

Döyüşdən çarx kimi kənar qaçırsan.

Biz sənin uğrunda can qoyuruq bil,

Düşmənlə dostluğun heç insaf deyil".

Dedi: "Sevgilimdir dediyin əğyar,

Mənim qılınclarla nə işim aşar.

Düşməni qanına qərq etmək olar,

Dostla vuruşmağın mənasımı var?

Döyüşdən su kimi qanlar çağlayır.

Canansa o tayda yara bağlayır.

Məşuqə verdikcə aşiqə nəfəs,

Aşiq də verməli ona bir əvəz.

Yar sürmə göndərir ayaq tozundan,

Mən ona daş atsam, qıyarmı vicdan?

Mənə bal vədəsi vermişdir o yar,

Mən sirkə göndərsəm layiqmi olar?

Yarın əli varsa o yanda əgər,

Kim canan tərəfi zəlil istəyər?

Ordadır istəyim, qəlbim, həvəsim,

Qəlbim hardadırsa orda nəfəsim.

Canana can vermək xoşdur əzəldən,

Canmı əsirgəyim mən o gözəldən?

Mən ki, öz canımdan keçmişəm belə,

Yazığım gələrmi sizlərə, söylə! "

Soruşan bir ona, bir yerə baxdı,

Göz yaşı torpağa sel kimi axdı.

Məcnunsa döyüşdən uzaq düşərək,

Tozların içində oynayırdı tək.

Nofəl qılıncını çəkib dörd yana,

Bir sərxoş fil kimi girib meydana,

Hər oxda bir nəfəs, bir can alardı,

Hər bir həmləsində cahan alardı.

Qan arxı çəkirdi gəzdiyi yerdə,

Qan yeyib-içməkdən doymuşdu yer də.

Qılınc oynadırdı şöhrət gəzənlər,

Axşam qaranlığı çökənə qədər.

Canan zülfü kimi qaraldı göylər,

Gündüzün üzünə töküldü ənbər.

Siyah tellərini düzdükcə gürcü,

Qaraldı get-gedə göylərin bürcü.

Bu zaman ayrıldı düşmən qoşunlar,

Döyüş meydanında yatışdı onlar.

Elə ki, o qara ilan büküldü,

Ağ nəfəsli Zöhhak-günəş də güldü.

Qalxdı hər pəhlivan, hər igid əsgər,

Zöhhak ilanına döndü nizələr,

Qoşunla dolmuşdu Leylinin yurdu,

O yerdə dağ kimi ordu dururdu.

Düşməni qarşıdan, arxadan səf-səf

Oxlara tutmuşdu Leyligil tərəf.

Nofəli qorxutdu o daşğın ordu,

O artıq, sülh üçün dayanıb durdu.

Öz adamlarından tapıb bir nəfər,