|
ANA
Hiç rast gəlmədim böylə zərbi-şəstə! Çocuqluqdan bəri bu məmləkətdə Vardım bu sinnə, amma sən fitrətdə, Sən xislətdə bir qəhrəman görmədim, Sən təbiətdə bir insan görmədim. Bu haqsızlıq, bu acizlik, miskinlik Bir mərd için çəkilməz dərdi-mühlik!.. Yazıq Orxan! Billah yazıqlar olsun, Sən bir yigitsin, sana çoq ar olsun! (Əlindəki xəncəri bir tərəfə atıb gedərək) Əvət, çoq ar olsun!..
Orxan Getmə, dur, İsmət!
İsmət Həzyan eşitməyə yoq bəndə qüdrət.
O r x a n Dur, dedim, dur!
İsmət Artıq çəkil get, yetər!
O r x a n Billah, məhv olursun...
İsmət (Xəncəri göstərərək) Al, İştə xəncər! (Uzaqlaşır)
İ z z ə t (Çıqıb yola baqaraq) Orxan! Gələn var, aman, çəkil, durma!
O r x a n Ah, zalım!..
İ z z ə t Gəl canım, kəndini yorma.
Orxan (Azacıq çəkilərək) İsmət, İsmət! Getdim, unutma lakin...
İsmət Get hər nə istərsən yap, alçaq, miskin! (E’tinasızca evə girər)
O r x a n Ah, bənmi?
I z z ə t Sus, canım, sus!
O r x a n İsmət!
İ z z ə t Orxan! Gəl, haydı...
Orxan Uff... Sevimli, parlaq yılan! (Hər ikisi şaşırmış bir halda tez ağaclığa çəkilib saqlanırlar.)
İsmət (Bir az sonra təkrar dışarı çıqar, ətrafına baqaraq) Getmiş, artıq əsər yoq qəhrəmandan, Mütləq bəni eyliyormuş imtihan! Fəqət bilməz ki, İsmət Qanpoladsız Məhv olur da dönüklük etməz hərgiz. Ah, şu xəncər nə? Vay, zavallı Orxan! Şübhə yoq, unutmuş şaşırdığından. (Xəncəri yerdən alaraq)
Gerçəkdən pək gözəl, pək süslü xəncər, Bir parçacıq polad, lakin bir əjdər... Bir vuruşda məhv oluyor bir insan. (Birdən-birə Səlimi görüb xəncəri gizliyərək) Ah, Səlim!
Səlim İsmət! Söylə, Qanpoladdan Nə xoş xəbər var? Nə yazmış, nə etmiş?
İsmət Bilməm...
Səlim Səlma nerdə?
İsmət Qonşuya getmiş.
Səlim Niyə?
İsmət Məktubdan bir xəbər bilməyə.
Səlim Fəqət bir təlaş var sənin yüzündə.
İsmət Nasıl, təlaş?
Səlim İştə sən! İştə çöhrən! Səndə bir iş var, gizliyorsun bəndən.
İsmət İnan ki, yoq burda hiç bir gizli iş.
Səlim Pəki, səbəb nə öylə rəngin qaçmış?
İsmət Keçən gecə bir xeyli fikrə daldım,
|