|
ANA
Hər zaman rast gəlsəm ruhum sarsılır, Dilim söz söyləməkdən aciz qalır.
İz z ə t Orxan, sən bir yigidsən! Düşün bir az, Billah, bu hal sana əsla yaraşmaz.
O r x a n Pəki nə yapmaq gərək?
İ z z ə t Bıraq varsın, Qız kəndisi gəlsin sana yalvarsın. Orxan Xayır, bu iş mümkün deyildir haşa! Bən dərdimi açıb da başdan-başa Eşqimi söylərim, riza göstərsə Xoşbaxt olur...
İ z z ə t Büsbütün rədd edərsə? Orxan Qəm yemə, Orxan pək də aciz deyil. (Qarmonun səsi kəsilir) Haydı, İzzət, susdu qarmon, sən çəkil! İzzət dörd-beş adım çəkilir.
O r x a n (Qayət hiddətli) İnan ki, alt-üst eylərim aləmi, İsmət Orxanı rədd edər, öyləmi?! Allah şahid, bana olmazsa dəmsaz, Bu topraqda ondan bir iz də qalmaz. Yaşar dağlar başında qartal kibi, Qoşar səhralarda bir maral kibi. Bəndən başqa bulunmaz bir ənisi... Zərər yoq, gəlsə gəlsin nişanlısı; Gəlsin Qanpolad, qarşı qoysun bana, İsmət ya qİsmətdir bana ya ona.
Bu sırada İsmət dışarı çıqar.
O r x a n Aman, nə yosma qız!
İ z z ə t Ah!..
O r x a n Çəkil, çəkil! (İzzət çəkilir, Orxan kəndi-kəndinə)
Yazıq! Əsla qızın könlü şad deyil, Allah, Allah! Həm dalğın, həm də məhzun. Bir baqışda eylər insanı məcnun. (İsmətə doğru)
Aman, yarəbb, İsmət, İsmət!
İsmət (Orxanı görüncə heyrətlə) Ah, Orxan!
O r x a n Nə var, nə yoq?
İsmət Çoq şükür, Qanpoladdan Bu gün bir məktub gəldi...
O r x a n Nerdə Səlma?
İsmət Qomşudadır, şimdi gəlir...
O r x a n Pək ə’la, Fəqət niçin?
İsmət Getmiş mollayı bulsun, Məktubu oqutsun, xatircəm olsun.
O r x a n Pəki, evdə kim var?
İsmət Kimsə yoq...
O r x a n (Əlini İsmətin omuzuna qoyaraq)
İsmət! Allah əsirgəsin, nədir bu halət? Bət-bənizin solmuş, çöhrən dəyişmiş, Qolay sanma, deyil bu sadə bir iş.
İsmət (Geri çəkilərək) Əvət doğru, fəqət məraq, intizar Bir az sıqmış bəni...
O r x a n Qərib halın var! Qanpolad getsin qürbətdə sürünsün, Sən burda ancaq sol, qayğı çək, düşün!
İsmət Lakin təhəmmüldən başqa çarə nə?
O r x a n Yazıq İsmət, yazıq!.. Sənin hüsnünə Bənim kibi binlərcə aşiq varkən...
İsmət Ah, sus, Orxan, sus!
O r x a n Allahın sevərsən,
|