Ey üzün ol lövh kim, məhfuz imiş,

Hər zaman bu növ’ ilə məlfuz imiş,

Ənbiya bir nöqtədən məhşuz imiş,

Bu xəbər iblisdən məhfuz imiş.

Cümlə həqdir hər nə kim, mövcud imiş,

Həqqə sacid, həqqü həq məscud imiş,

Çün iki aləmdə bir mə’bud imiş,

Səcdədən başın çəkən mərdud imiş.

Çünki həm əvvəl, həm axır yar imiş,

Küfrü din mə’nidə bir bazar imiş,

Eşqə sufinin işi inkar imiş,

Xirqəsi büt, səbhəsi zünnar imiş.

Dilbərin lə’lində əşya əsrimiş,

Sünbülün leylində əsra əsrimiş.

Nərgisin dövründə sevda əsrimiş,

Gözlərin ayıqmıdır, ya əsrimiş?

Sən üzü mahi-tamamı buldum uş,

Cənnəti-darüssəlamı buldum uş,

Çəkmədən yolda bəriyyə zəhmətin,

Kə’beyi-beytülhəramı buldum uş.

Aləmi üzün gülüstan eyləmiş,

Bülbülü sərməstü heyran eyləmiş,

Ənbəri zülfün pərişan eyləmiş.

Mahını əbrində pünhanı eyləmiş.

Eşq ilə mə’şuqü aşiq bir imiş,

Həm əmən, həm əmzirən, həm şir imiş,

Surətin müshəf, sözün təfsir imiş,

Bil, əcəb qüdrət, əcəb təqdir imiş.

Kün-fəkanın çünki əsli zat imiş,

Cümlə əşya vəhdətə ayat imiş,

Kim ki, heyvan oldu, adı at imiş,

Oynadı atı, vəli şahmat imiş.

Gər həqi görmək dilərsən biqələt,

Üştə gör, fi-surəti-şabi qətət.

Həqdən oldu ümməti-Əhməd vəsət,

Vəchinin lövhündədir sivü dü xət.

Çün əzəldən qüdrət əli biqələt,

Üzünə nəqş eylədi sivü dü xət.

İsmi-ə’zəm cameyi-zati-sifət,

Bəllidir fi surəti-şabi-qətət.

Eşq imiş simurğü aşiq kuhi-Qaf,

Eşqə sığmaz lafü eşq olmaz gəzaf.

Hər kim istər Kə’bəyi qılmaq təvaf,

Həm içi safi gərək, həm daşı saf.

Həq təalanın kəlamı bixilaf,

Üştə vəchində göründü şinü qaf.

Qafü mimü reydən anı qıl şikaf,

Anı çü buldun sana olur kifaf.

Arif olan cahilə eylər məaf,

Əhli-razın səm’inə qılmaz gəzaf.

Hər kim olmaz buteyi-eşqində saf,

Qəlbi ğəşdir, qəlbi ğəşdir bixilaf.

Cənnətin xəmri ləbin eynində saf,

Vəchinə əhli-sücud eylər təvaf,

Zərqü təzvir oldu mə’nidə xilaf,

Mö’minə həqdən irişdi latəxaf.

Ey həqə müştaq olan, uş səndə həq,

Əbcədi unutma, yanılma səbəq,

Ey kitabından üzün gül bir vərəq

Pərdə rəf’ olduvü açıldı təbəq.

Fəzli-həqdən çün hidayət buldu həq,

Surətin təfsirini verdi səbəq,

Latəhərrük ayətindən bir vərəq

Oxuyanlar istivasın qıldı şəq.

Gəl ki, qəmdən canımı yaxdı fəraq,

Razımı naməhrəmə çaxdı fəraq,

Boynuma həsrət ipin taxdı fəraq,

Canımı gör kim, nə xoş yaxdı fəraq.

Çün zümürrüd qıldı eynimi əqiq,

Mubəmu eylər könül fikri-dəqiq.

Dil şinavər oldu dər bəhri-əmiq,

Dür gətirdi, gəl, xəridar ol, rəfiq.

Ey rüxün eşqində sərgərdan fələk,

Üzünə qarşu sücud eylər mələk.

Hüsn içində fərdi-yektasan, nə şək,

Hər kişinin nəqdini çaxar məhək.

Ey günəş, nuri-təcəlladır üzün,

Surətin filcümlə, mə’nadır üzün,

Surəti-biçuni-mövladır üzün,

Əbcəd ilə mim, əlif, badır üzün.

Ey xətin Xızr, abi-heyvandır sözün,

Söylə, ey can, söylə kim, candır sözün!

Surətin ərş ilə rəhmandır sözün,

Ey sözü həq, cümlə Qur’andır sözün.

Həşrü nəşrin afitabıdır üzün,

Saətin yovmül-hesabıdır üzün,

Cənnətin şəm’ü şərabıdır üzün,

Rövzənin hüsnül-məabıdır üzün.

Həqq əyan oldu, gəlin, həqqi görün!

Həqqi batildən seçin, fərqi görün!

Bədrimin üzündəki şəqqi görün!

Aləmə sığmaz ənəlhəqqi görün!

Həqq əyan olduvü getdi şirkü şək,

Vahidin yoxdur şəriki, müştərək.

Çox zaman keçdiyü çox gəzdi fələk,

Səndə gördü mə’dəni-hüsni-nəmək.