Bunlarınla irəsən məqsuduna,

Abid ol bunlara, ir mə’buduna.

Bunları bilmək dilərsən bunları,

Əhmədi-mürsəldən istəgil yeri.

Yə’ni otuz iki min peyğəmbərin,

Dillərini anlağıl sən bunların.

Ta ki, iltələr səni ol həzrətə,

Nura qərq olub, batasan rəhmətə.

İşbu mənzildən irənlər tapuya,

Dəxi möhtac olmaz özgə qapuya.

İstəyən şəhri-vücudi-Əhmədi,

Gəl, eşit dari-diyari-sərmədi.

Yeddi olmuşdur bu şəhrin qapusu,

On səkiz olmuş təmamət yapusu.

Əhmədin şəhri, qapusu yeddidir,

Gər inanmazsan hədisi iştə gör.

Yeddidir nuri-səmavatü zəmin,

Yeddidir, hər talibə degil həmin.

Hər qapu altında ikidir mələk,

Bunlarınla yar olun, budur dilək.

Hər eşigində müqim olmuş bular,

Bunlarınla yar olan kişi gülər.

Bu rümuza irişənlər can olar,

Dərvişikən məhrəmi-sultan olar.

Bunların nitqində əşya sərbəsər,

Qərq olubdur, anlamaz hər bixəbər.

Nitqi-həqdir çün buların sözləri,

Vəhyü bürhandır təmamət özləri.

Bunların dilin bilənlər adəmi,

Adəm oldur kim, bilibdir bu dəmi.

Aşikara etdi əsma sirrini,

Söylədi can müshəfin təfsirini.

Sahibi-tə’vil həqdir bigüman,

Leylətül-əsra, rümuzi-cavidan.

Zülmət içrə qalmış idi kainat,

Dolmuş idi cümlə aləm müşkilat.

Divi-məl’un dutmuş idi aləmi,

Cümlə div idi, yox idi adəmi.

Gəldi, adəm nurunu şərh eylədi,

Odü su, torpağü yeldən söylədi.

Adəmin sirrin bilənlər, adəmin,

Bildi rəmzin on səkiz min aləmin.

Nəfxi-Isa ölü dirildir haman,

Adəmin sirridir ol sahibzaman.

Mehdiyi-nuri-hidayətdir yəqin,

Məhrəmi-nuri-inayətdir yəqin.

Sümmi-vəchüllaha edənlər nəzər,

Uşbu üzün eynidir, ey pürhünər.

Künzi-əşya mənbəi-candır özü,

Eyni eyn olur görənlər ol üzü.

Görər ol üz içrə üzlər üzünü,

Nitqü can içində gözlər özünü.

Nitqi-can olur tamam, ey nitqi-can,

Küfrü gedər, kəndu nur olur haman.

Ey Nəsimi, həq-təala səndədir,

Həm sifatı dildə, zatı candədir.

Kim ki, bildi kənduyu, bildi həqi,

Bilməyənlər nəfsini oldu şəqi.

İstədigin kənduda bular tamam,

Padişah olar, ana əşya qulam.