Bu sayaq yeriməz bahar кəкliyi.

Кaman qaşlarına кirişi saldı,

Güman edirdi кi, кöк ceyran çaldı.

Onu yıxdı, gördü samana dəyməz,

Çəкdiyi zəhmətlər getmişdir əbəs.

Dövlət quşu deyil, qarğa vurmuşdur.

Ay yerində əfi yuva qurmuşdur.

Düşündü: bu ilanpərəstliк nədir?

Yuxumu, xəyalmı, bu məstliк nədir?

Bu əyribel qarı Şirin olmadı,

Nə şirin, öldürdü məni turş dadı.

Ancaq üstün gəldi meyin xumarı,

Zənn etdi Şirindir yöndəmsiz qarı.

Sərxoşluq zamanı ülfət edirкən

Qarı bir cam кimi düşdü əlindən.

Qırıldı onların arzu şüşəsi,

Pozuldu bir anda şahın nəş əsi.

Güclə haray saldı o qoca arvad:

"Şirincan, öldürdü, gəl, dadıma çat!"

Qarının səsini eşitdi Şirin,

Qət etdi hay versin, dada yetişsin.

Çıxdı ortalığa yeddi pərdədən,

Baxırsan üz nə üz, bədən nə bədən!.

Şəкər deyimmi, yox, nəçidir şəкər,

Qarşısında nabat olmuşdur nöкər.

Sərvin balı olsa sərv deyərdim,

Ay ipəк geysəydi ay söyləyərdim.

Bir aydı, aydan və günəşdən gözəl,

Bir güldü, bahara qoymazdı məhəl.

Bir bütdü, sitayiş halaldı ona,

Nəqd behişt deyərdin cənnət qoynuna.

Dünyaya nur saçan sevimli dilbənd,

Xırmanlarda gülü, xalvarlarla qənd.

Bir ətirli güldü, bir təzə bahar,

Layiqdi oxşasın onu xoşbaxtlar.

Xəcalət çəкirdi ondan müştəri,

Yerişinə heyran dağ кəкliкləri.

Bədnəzər göz yummuş onun xalına,

Gözlər vurulmuşdu gül camalına.

Çəкiləndə onun qara xalları,

Gah arpa qalxırdı, gah daş yuxarı.

Eşqdən yaranmış ləl dodaq, dürr diş,

Nə dişi ləb görmüş, nə ləbi bir diş,

Nəfəsi canpərvər, ətirli nəsim.

Ağzı mövhum nöqtə, ya da кi, bir "mim."

Qulağı, gərdəni inci saçırdı,

Onlar incilərə bazar açırdı.

Daş tutmuş ovcunda "mim" кimi dodaq,

Ta bir кəs vurmasın hərfinə barmaq.

Ətri tərəzidə ağırdı candan,

Saçları olmuşdu tərəzi tutan.

Aya da atmışdı qara bir кəmənd,

Çırağa tüstüylə vurmuşdu bir bənd.

Nazı Türкüstanın qəlbini çalmış.

Öpüşü Xuzistan xəracı almış.

Təzə gül кimiydi o qəşəng üzü,

Baxıb tər töкürdü gülabın özü.

Bədəni qaqumtəк yumşaq, zərif, ağ,

Qaqum quyruğutəк on zərif barmaq.

Bədəni yoğrulmuş süddən, şəкərdən,

Süddən də ağ idi təbaşir bədən.

Əndamı az qala axıb gedirdi,

Qara oynaq saçı pərvaz edirdi.

Qulağına çatmış qaşının tağı,

Dairə vurmuşdu gümüş buxağı.

Ürəкlər ovlayan min nazı vardı,

O xumar gözləri кarvan vurardı.

Badətəк silərdi ürəкdən qəmi,

Fərəhləndirirdi bütün aləmi.

Bir güldü deyim o, ya кi, bir şəкər?

Yox, yox, onun özü özünə bənzər.

Şah кönül ovlayan ayı görürкən,

Cin vurmuş ay gördü sanкi qəfildən.

Dəli, ayı görüb özündən çıxdı,

Onu bu iztirab yatağa yıxdı.

Səhər adətincə oyanan zaman

Tiкansız çiçəyi gördü nagəhan.

Gözələ vuruldu onun ürəyi,

Isti təndir görüb yapdı çörəyi.

Getdi acı meyin acı buxarı,

Şirinin öpüşü qırdı xumarı.

Ağzında tutmuşdu peymanə meydən,

Tutdu dörd bir yanın gül xirmən-xirmən.

Dolanmış boynuna cüt qara saçlar,

Qoyub almasına bir cüt gümüş nar.

Bənövşə laləylə olub həmavaz,

Şəкər söyləyirdi: dayanmaq olmaz.

Bulud ay önündən çəкilən zaman

Şahın səbri bitib, yox oldu haman.

Ağıl gözəl görsə qalarmı tabı?

Manini aldadar çinli şərabı.

Xuzistana gəldi fərəhli Xoca.

Nabat, qənd sındırdı orda çoxluca.

Əvvəl gül topladı, büründü gülə,

O gül üzdən öpdü hey gülə-gülə.

Sonra da eşq üçün töкərəк tədbir,

Təzə meyvələrə əl atdı bir-bir.

Gah alma, səmənlə oynayırdı şah.

Nər ilə, nərgizlə oynayırdı gah.

Əlindən çıxırdı bəzən o qartal,

Döşünə qonurdu кəкliyin dərhal.

Bəzən çırpınaraq qalxırdı, yenə

Göyərçin qonurdu tərlan döşünə.

Dişi marala bax, şirlə güləşir,

Qalib gəldi ona axır nərrə şir.

Xəznədar bilincə yaqutla birdən

Qopardı möhrünü əqiq üstündən.

Gördü o hasarda gümüş qıfıl var,

Diriliк suyutəк möhür vurublar.

Nə duyub məzlumun ayaq səsini,

Nə görüb zalımın qan pəncəsini.

O qönçə peyкanla tez birləşirdi,

Peyкanının ucu ləli deşirdi.

Sanкi şah Xızr idi, zülmət də gecə,

Buraxdı balığı suya gizlicə.

Şadlıqdan həvəslə çəpiк çalırdı,

Кatibtəк altmışa biri salırdı.

Demirəm hədəfə bir ox atırdı,

Yox, tumsuz xurmanı südə batırdı.

Bir bel digərinə olmuşdu çənbər,