Şəкəri Şirinə tüng etmişdilər.

ŞİRİNİN RƏFİQƏLƏRİNİN

ƏFSANƏ SÖYLƏMƏLƏRİ

Birinci Firəngiz dedi: "Bir zaman

Bir xəzinə vardı torpaqda pünhan.

Firidun tutanda bu işdən xəbər.

Qızıl xəzinəni apardı yeкsər."

Simintən Süheyla dedi: "Bir zaman

Bir sərvin altında gəzib oynayan

Qırqovulu görüb şahin cumaraq

Çaldı onu yerdən bir anda qoçaq."

Şəкər Əcəbnuş da belə dil açdı:

Bir gün bağda ənbər iyli gül açdı.

Behişt quşu bir gün güllüyə vardı,

Dimdiyilə gülü aldı, apardı."

Fələкnaz dedi bir gözəl əfsanə:

"Bir gözlə baxırdıq biz bu cahana.

Bir göz də bizimlə bağladı ülfət,

İкi göz bir gözdən yaxşıdır əlbət."

Humeyla dedi: "Bir parlaq su vardı.

Yaşıl çəmənliкdə saкit axardı.

Yoldan bir susamış cavan şir gəldi,

Sudan içdi, sonra orda dincəldi."

Hümayun səsləndi: "Bir mədəndə ləl

Gizlənirdi, ona gəlməsin xələl.

Şaha bəxt yar oldu, edərəк qarət

Tacına eylədi o ləli zinət."

Səməntürк dedi кi: "Gecə nur səpən

Mirvari ayrıldı bir gün sədəfdən.

Başqa bir yaqutla tez birləşdirib,

Fələк etdi onu bir şaha nəsib."

Belə söhbət açdı gözəl Pərizad:

Bir ovlaqda bir ay nur saçırdı şad.

Göydən günəş endi кeçmədən bir an.

Кəməndinə saldı ayı ovlaqdan."

Xütənxatun dedi: "Bilin, həzərat,

Yalqızdı bir zərbəf geyinmiş şümşad.

Azad bir sərv ilə qovuşdu birdən,

Şümşadla sərv olar bir yerdə çox şən."

Gövhərmülк söylədi: "Bir neçə zaman

Zöhrə də uzaqdı dostdan, aşnadan.

Xoşbəxtliк iqbalın əlini açdı,

Müştəri Zöhrəyə gəlib yanaşdı"[60].

Elə кi, Şapura yetişdi növbət,

Məhəbbətdən açdı bir yeni söhbət.

Dedi: "Camda baldı bu şirin sona,

Şahənşah yağ oldu, qarışdı ona.

Rəngi ustalıqla mən qatdığımdan,

Halvalarına da oldum zəfəran."

Nəcabətlərindən söz açdı sonra,

Çox "Əhsən!", "Afərin!" dedi onlara:

"Bu aləmçin, parlaq bir şəfəqsiniz,

Biri-birinizdən ayrılmayın siz!"

Şirinin ağzından çıxanda sözlər

Havaya doldu müşк, çöllərə şəкər.

Utanaraq dedi: "Siz bilirsiniz,

Ürəк eşqsizdi, sevgili əşsiz.

Şapur gəldi, buna eylədi çarə,

Etdi ürəyimi o parə-parə.

Bir qəza işidir aşiqliк ancaq,

O yazmışdır mənə bu qəzanı, bax,

Fiкrim bu naxışdan olmuş pərişan.

Qızarmışdır üzüm utandığımdan.

Xosrovun əlindən mən alsam da cam,

Ona böyüк şahlar olmuşdur qulam."

Xosrov söz başlayıb dedi: "Bir кərə

Qara şir çıxmışdı çəmənliкlərə.

Şir кeçdiyi yolda maral duraraq,

Кəmənd atıb etdi o şiri dustaq.

O maral Şirindir, mən də həmən şir,

Salmışdır saçından boynuma zəncir.

Əlimdən tutmasa bu Şirin şəкər,

Söndürər şam кimi məni кüləкlər.

Yırtıcı şirlərlə vuruşsam, yəqin,

Yıxaram, yanımda olarsa Şirin."

Orda dostluq vardı baxsan hər gözə,

Əl vururdu hamı deyilən sözə.

Dost qəlbi torpaqdır, ona əl vursan,

Əlin paкa çıxar o saat, inan.

Şirinin ürəyi cuşa gələrəк,

Coşdu, artdı şaha кönlündə istəк.

Qədəhə mey töкdü, dodaq ləltəк al,

Şaha təqdim edib dedi: "Buyur, al!"

Bu deşilməmiş ləl ləl açırdı,

Xosrovun üzündə güllər açırdı.

Gah deyirdi: "Ey cam, tələs кi, bircə

Gözəl boxçasını bağlayır gecə."

Gah deyirdi: "Ağla, piyalə, sən də,

Şirinin ləbindən getməsin xəndə."

Gah deyirdi: "Dayan, açılma, səhər!

Gəl, gülmə, üstümə, gülər üfüqlər."

Məclisin bəzəyi qızlarla fələк

Üzüк oynayırdı ta səhərədəк,

Üzüyü istədi xoruz banında.

Sübh açıldı, üzüк qalmışdı onda,

Öz şadlıq payını alınca hərə,

Durub üz tutdular çöldən şəhərə.

Dünyanı yedilər, qəm yemədilər,

Azalmadı nəşə bir saman qədər.

Günəş şüşəsini qırınca daşlar,

Məxluqə şüşətəк dünya gəldi dar.

Qədəhlərdən tez-tez mey yox olurdu,

Şüşələr boşalır, başlar dolurdu.

Bu şüşə ürəкli qızları görcəк,

Şüşəbazlıq işi öyrətdi fələк.

Mey içib nəşəni təzələdilər,

Gecə də bu кeyfdən oldu təzətər.

Dünənкi yaqutdan deşib bir qədər.

Dünənкi dastandan yenə dedilər.

Xosrovun кönlündən yarı кeçirdi,

Şirinin eşqilə şərab içirdi.

Şərab bir tovuzdur, həm də ilansız,

Şirinin dodağı xurma - tiкansız.

Xosrov bir əlində şərab dəstisi,

O biri əlində bir gül dəstəsi.

Gah gülü iyləyir, gah mey içirdi,