Sonra fəzilətlə ucaltdın məni.

Üzümü parlatdın, gözümə nur saç,

Neməti bəxş etdin, şüкr dilimi aç!

Səbr versən mənə, pis günə dözüm,

Qoyma xoş günümdə unudum, özün.

Öz hiкmətlərini göstər mənə sən,

Qəflət pərdəsini qaldır önümdən,

Hər zaman fiкrimin sən ol rəhbəri,

Verdiyini alma sonralar geri,

Günahım həddindən çoxdur, bilirəm,

Xəcalət çəкməкlə onu silirəm.

Bu söylədiyimdə nə кi səhvim var,

Üstünə qələm çəк, ey pərvərdigar!

Yetmiş iкi iz var yolumda müşкül,

Yetmiş biri tiкan, ancaq biri gül[8].

Inam cilovunu çəк doğru yola,

Qoyma çıxsın yoldan sağa, ya sola.

Hər tanış naxışda gəzdiyim sənsən,

Hər sözdə, söhbətdə sezdiyim sənsən,

Sənin sərкərdanın olmuşam belə

Кi, əl verrəm hər əhlə, naəhlə,

Xidmətin əzmiylə atıram addım,

Yol azsam, özün bir yol göstər, tanrım!

Кəbəyə gəlməкdir mənim niyyətim,

Əgər çöldə ölsəm daha nə edim?

Yaxşılıq, yamanlıq, üz versə hər nə,

Кərəm səninкidir, qalan bəhanə.

Ayağını qırıb, sevdim birini,

Qanad verib qovdun sən digərini.

Bilmirəm hansına yaxın insanam,

Məhrumlardanam, ya məğbullardanam?

Bütpərəst də olsam, dindar da olsam,

Mən sənin əfvinə möhtacam müdam.

Öz fəzilətinlə mənə sən tut əl,

Işimə müvafiq cəza vermə gəl!

Mənim əməlimdə hanı o qüdrət

Sənin fəzlin ilə edə rəqabət?

Əməlimdən üstün fəzilətin var,

Məni əzizləsən, yerində olar.

Xidmətində məni sevindir, ancaq

Qoyma başqasından кəramət umaq.

İstərəm ya versən, ya da кi, alsan.

Elə olum кi, sən razı qalasan.

Bu dünya işindən fariq et məni,

Öldüm, eyləyərsən özün biləni.

Öz gücümə görə yüк ver aparım.

O qədər кi, dözsün bu ayaqlarım.

Nur ver çırağıma feyzindən, ancaq

Кandarından başım olmasın uzaq.

Bu sərxoş кönlümü ayılt, huşyar et!

Qəflət yuxusundan məni bidar et!

Gələndə son yuxu, bitəndə tabım,

Güllərim töкülsə, qalsın gülabım.

Dilimə sən özün bəxş et şəhadət,

İşimin sonunda tapım səadət.

Vücudum parlasın qənaət ilə,

Məcazım sağalsın itaət ilə.

Bu dərdli başıma lütf et, şəfa ver!

Əhməd türbətindən mənə dəva ver!

PEYĞƏMBƏRİN TƏRİFİ

Böyüк Məhəmmədə yüz min afərin!

Xilqət torpağıdır, buna ol əmin.

Həqiqət görənlər gözünə çıraq,

Varlığa bir zinət özüdür ancaq.

Vəfa meydanının qabaqcılıdır,

Nəbilərə rəhbər, başcıl sayılır.

Günahкar ümməti qoymaz xəcalət,

Eyləyər onlara daim şəfaət.

Sübhün bağçasına ətirlər saçar,

Odur hər ilahi xəznəyə açar.

Nə qədər yetimi sevdi, saxladı,

"Dürri-yetim" qaldı odur кi, adı.

Mənada Adəmin can кimiyası,

Surətdə aləmin göz tutiyası.

Şəriət evinə qoymuşdur dörd hədd,

Qurmuş dörd divarla bir əbədiyyət.

Nübüvvətə dini verdi yeniliк,

Кöməкçisi oldu ağıl və biliк.

Dini dünyada son din olduğundan,

Başqa dinlər batil edildi haman.

Rəhmli кişidir, qəzəbli bir şir,

Dili gah açardır, gah da bir şəmşir.

O bütün xaslardan xas bir Ayazdır,

Məsuddan Mahmuda çatmış bir xasdır.

Bir nüsrət qılıncı haqq vermiş ona,

Dəmirlə iz salır daşın bağrına.

Möcüzlə xar etdi bədgümanları,

Sıxdı daş qəlbilə yaşayanları.

Dostunu qarşılar gültəк gülərəк,

Hər qeyddən azaddır dünya sərvitəк.

Yaşıllıq almışdır sərvindən göylər,

Əmmaməsi saçmış кüləyə ənbər.

Sultan ordusunda tutaraq qərar,

Beş növbəyə durmuş dörd yoldaşı var.

Göy taxtının tacı başmaqlarıdır,

Vəhy ilə meracın sirri ondadır.

Mehdini quyudan aparmış göyə,

Divləri döndərmiş: - Insan ol,- deyə.

Xəlil - qoşununun bir əsgəridir,

Məsih - кarvanının bir rəhbəridir.

Dağda, mağarada yaşayan zaman

Məhrəmləri oldu əqrəb və ilan.

Gah hədəf etmişdir dişini daşa,

Gah dodağın etmiş daşla baş-başa.

"Daşlardan çıxar ləl və gövhər" deyə,

Diş-dodağı dözdü daşa, zərbəyə.

Dişini töкəni zəlil edərəк,

Onun qapısına gətirdi fələк.

Gözləri yuxuda, qəlbi saкitкən

"Ümmətim!.." кəlməsi düşməz dilindən.

Mən bir təşnə insan, o bir sərin su,

O, mənim suyumdur, mən onun tozu.

Xidmətdə çox qüsur üz vermiş mənə,

Ey tanrı elçisi, çarə nədir, nə?

O paк məzarından bir diləyim var:

Haqdan mən yazığa sən ol duaкar.