Ay işığında soyuq bir kədər,

Son nəfəsdə nənəmin üzündə

     görmüşdüm bu işığı...

Ayın altında

     çinarların gümüşü yarpağı,

Suların gümüşü axışı,

Qorxunun bıçaq parıltılı baxışı

Süd qoxulu səhərin

     ölümüymüş demə.

Səni gördüm, ay işığı,

Öldürdüyüm bir ümidin

     yaşarmış gözlərındə.

Bir xatirənin

     yaddaşıma möhürlənən izlərində;

İlk dəfə qorxdum işıqdan,

Nigaran qaldım oğul-uşaqdan...

Bu sakit gecənin

     soyuğunda sükut.

Ürəyimdə isti bir həsrət

     döydü sinəmi,

     gözlədiyim qonaq kimi.

Açdım qapıları üzünə taybatay,

Qapının o üzündə ay,

Bu üzündə kölgəıni döşəməyə sərmiş

     ay işığı.

Yazığım gəldi kölgəmə,

Kölgə deyil,

     ürəyimdəki qorxu imiş sən demə.

Atasının əlindən tutmuş

     qorxaq uşaq kimi

     qaranlığa keçməyə qorxurdu,

Ölən adamların şəkli kimi

Hara gedirdimsə

     ay baxırdı.

Pəncərəmdə ay,

Qapımda ay,

Üstümdə ay işığı;

O gün dəyişmişdi əllərimin rəngi

Qara bir tabutdan uzanan

     ölü əlləri kimi...

Çıxdım əllərindən birtəhər

İçimdə tənha bir qəhər...

Gün çıxdı,

     əritdi ay işığını

     ulu bir səhər.

Mürgülü gözlərimdə

     qorxulu bir yuxu qarışığı;

Son nəfəsdə

     nənəmin üzündə

     görmüşdüm səni, ay işığı,-

Hardan gəldin yuxuma?...