Fələkü həm mələk, bu həft səyyar.

Ta ki, şəmsi-məşariq əz məğrib,

Doğuban nurun eylədi izhar.

Endi Isa və nitqi eylədi faş,

Oldu cahil, kim eylədi inkar.

Çeşmi-məstin əzəldə görmüş idim,

Əbədi olmazam dəxi huşyar.

Buldu zülfün həvasilə şəbi-tar,

Doldu hüsnün ziyası ilə nəhar.

Kafü nun mövcü daşdı mövcündən,

Şeş cəhətdən çü gəldi xoş göftar.

Həmə çun məsti-vacibül-mövcud,

Görünür dürlü-dürlü ol əsrar:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Eşqi-həq irdi mütrib ilə çü saz,

Nəğmeyi-Davud ilə gəldim baz.

Kənzi-məxfi tilismin eylədi çak,

Görəli mürği-dil qılır pərvaz.

Sirri-həqqin rümuzu oldu bəyan,

Dari-Mənsur gəldi aşiqə baz.

Vəchi-adəm sifati-həqdir çün,

Nitqi həq gəldi, həm qılır ağaz.

Hər kim istər məqami-Mahmudi,

Fəzl eşigində olsun ol Ayaz.

Əvvəlü axırü zahirü batin,

Cümlə oldur şəriki-biənbaz.

Xəttü xalın bəyanı həqdəndir,

Göstərər dəmbədəm bu eşqi-məcaz.

Geydi insan donunu əşya çün,

Yerdə, göydə bu cümlə şibü fəraz.

Gün üzün pərtövündən oldu zühur,

Gecə zülfündən ötrü oldu diraz.

Həqq imiş nitqi-həq çü irdi bü gün,

Canü dildən qulağıma avaz:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Getdi firqət, irişdi eyni-vüsal,

Qalmadı zərrəcə könüldə xəyal.

Zülmət içrə həyatı çün buldum,

Zülfü hüsnün ləbində abi-zülal.

Abi-heyvana lə’lini təşbeh

Eyləyənlər zəhi xəyali-məhal.

Cənnətü səlsəbilü hurü qüsur

Vəchini həq bilənə oldu həlal.

Həqqə ulaş, arif ol, arif,

Mən-ərəf sirrini bilən bu kamal.

Sə ’y kon dər cahan kamil baş

Kim, irişməz kamalə zərrə zaval.

Əhli-tövhid irişdi vəhdətə çün,

Qaldı şirkətdə div şeylə məlal.

Divə hüsnündən olmadı həsənat,

Səyyiat oldu qıldığı ə’mal.

Laməkan oldu adın əşyada,

Binişan rəngü lövnü biəmsal.

Vəchi-adəm sifati-eynüllah,

Otuz iki ülayikəl-əbdal.

Liməallah məqami-vəhdətdir,

Əhli-kəsrət nə bilsin anı nə hal:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Aşiqə vəchi-zati-paki-xuda

Oldu mə’şuq üzündə ol peyda.

Lövhi-məhfuz imiş üzün, dü cahan,

Görünür misli-cami-giy tinüma.

Qabü qövseyn üzrə çün zülfün,

Şəqq edər vəchini çü bədr dü ca.

Sünbülün bürqəyini badi-səhər

Salalı günəş oldu sanki Süha.

Xətü xalın kitabını məstur,

Yazdılar rəqq Turi-Musiliqa.

Gəldi Mehdi, hidayət etdi Məsih,

Nitqə gəldi fəsih zəminü səra.

Vəchi-adəmdən özgəyə cümlə

Limənil-mülk vəhdətinə fəna.

Xızr olub, iç bu abi-heyvani,

Lamü beydən irişdi cami-xuda.

Zülfünün zülmətində qalmış ikən,

Doğdu hüsnü, göründü şəmsi-züha.

Fani et mənliyi, Nəsimi, bu gün