Ey natiğeyi-bədiəpərdaz!

Vey söhbəti-dilfiribin ecaz!

Ey məhbiti-feyzi-asimani,

Miftahi-xəzineyi-məani!

Sən məxzəni-hikmət idin axir,

Sən mənşəi-himmət idin axir!

Bir tutiyi-xoşbəyan idin sən,

Bir dürci-dürərfəşan idin sən;

Əflaki-süxən sitarəsiydin,

Gülzari-vətən həzarəsiydin;

Düşdün niyə bəs bu halə əlhal?

Bilməm nə səbəbdən olmusan lal?

Ey bülbülüm, ol təranəpərdaz,

Qıl baği-bədəndə nəğmə ağaz!

Fəryad elə bir dəm aşiqanə,

Söylə dili-zarü natəvanə:

Key qönçə, açıl ki, şimdi dünya

Gülzari-təməddün oldu yekca!

Gəl dişrə bu pərdeyi-xəfadən,

At pərdəni məzhəri-xudadən;

Sən aləmi-əkbəri-xudasən,

Sən ayineyi-cəhannümasən;

Mahiyyətini həqir sanma,

Azadələri əsir sanma;

Səndə yaradıb bədi`i-əflak

Əqlü hünərü şüurü idrak;

Aləmdə nə var – var səndə,

Sərmayeyi-etibar səndə;

Dur, dur ki, tükəndi leyli-zülmət,

Əhrarə açıldı sübhi-dövlət!

Aşiqləri iştiyağa düşdü,

Hər kəs ayılıb qabağa düşdü.

Onlar ki, səninlədir müasir –

Hər elmi fünunə oldu mahir.

İlk dəfə “Yeni həqiqət” qəzetində (28 yanvar 1911, â„– 7) “Ə.S.” imzası ilə çap olunmuşdur.