Əlif – Allah, sidrə boyun münəhadır müntəha,

Çün cəmalındadır ərrəhman ələl-ərş istiva.

Bey – Bilindi qəddinin həddi nə miqdar olduğu

Bildilər kim, tuləhu sittun zə’rən fissəma.

Tey – Türabilər əlində Zülfiqar şəmşirü tiğ,

Fəzrəbu buyruldu həqdən, həm buyurdu Mustafa.

Sey – Səvab ola anınçün həq yolunda verdi can,

Dərdinə həqdən dəvadır, rəncinə yüz min şəfa.

Cim – Camalın nurudur kim, doğdu məşriqdən tamam,

Şö’lə verdi hər dərəcdən şöylə kim, nuri-ziya.

Hey – Həyat irdi ləbindən Xızrü Isa oldu hey,

Dərdmənd aşiqlərin dərdinə oldu çün dəva.

Xey – Xəbərdar olmayanın təxtini div aldı div,

Bixəbər oldu özündən şöylə qaldı ömrha.

Dal – Dəlil oldu dəhanın rəmzini qıldı əyan

Bildi bildirdi rəsulu həm Əliyyəl-Mürtəza.

Zal – Zakir sufilər çox zikrə məşğul oldular,

Geydilər şal, işləri al, taəti zərqü riya.

Rey – Rəhmanirrəhim oldu camalın aşiqə,

Niçün Adəm dedi, bismillahi-zülfəzlül əla.

Zey – Zahid zöhd ilə bəzətdi tacü xirqəsin,

Batini oldu müləvvəs, zikrini qıldı həba.

Sin – Səadət darını verdi, Süleyman təxtini,

Onlara kim, sidq ilə bu yolda çəkdilər cəfa.

Şin – Şəhid oldu olar kim, həq yolunda öldülər,

Qəm yeməz onlar ki, bildi həqdir ona qanbəha.

Sad – Sadiqdir olar kim, səbri qıldı ixtiyar,

Dilbərin yolunda gör kim, lütfə irdi daima.

Zad – Zəlalətdən xilas etdi bizi Fəzli-ilah,

Cism anındır, nitq anındır, ruh anındır cümləha.

Tey – Tahirdir vücudu onların kim, batini,

İçdilər cami-müsəffa, buldular sidqü səfa.

Zey – Zahir gördülər həqqi olar kim, gördülər,

Görmiyənlər gözləri kur oldu, şöylə kim, ə’ma.

Eyn – Əyan eynəl-yəqin oldu liqayi-hüsni-dust,

Hər kimin həqq gözün açdı gördü didari-xuda.

Ğeyn – Ğeyrətli kişilər qafil olmaz kəndudan,

Şərm edər həqdən utanur, nəfsinə verməz riza.

Fi – Fəna darında hər kim bulmaz olursa nəcat,

Fikri fasiddir onun kim, ömrünü qıldı həba.

Qaf – Qövseyn oldu qaşın aşiqə mehrablar,

Səcdəgah oldu anınçün şahi-cümlə ənbiya.

Kaf – Kəlamüllah ilən səb’ülməsanidir üzün,

Zülfü qaşun kirpigindir yeddi ayat xəttiha.

Lam – Ləbin oldu Məsiha çün üzün sübhü nəhar,

Zülfünün sirri qəmərdir, üzünün şəmsi züha.

Mim – Mələk surətli dilbərsən, əya bədri-münir,

Hüsni-Yusifsən, təcəlli eylədi nuri-xuda.

Nun – Nihan oldu ləbindən çeşmeyi-abi-həyat,

Hər kim içdi, vacib oldu cənnətül-mə’va ona.

Vav – Vəchin Kə’bəsinə kim ki, qılmadı sücud,

Adı div oldu, anınçün qaldı şöylə mübtəla.

Hey – Hidayət eylədi Mehdiyü Qur’ani-mübin,

Ol ki, əşya xilqətində bizə oldu rəhnüma.

Yey – Yuvəsvisdən xilas olmaq dilərsən adəmi,

Oxu ismi-ə’zəmi kəndözinə urğıl dua.

Lam Əlif – Si hərf olubdur bəlkə simurği-cahan,

Bilmədi əslin hürufun kim, dedi bu hərfə la.

Pey – Pənahımdır mənim həq, pərdədarımdır bu dəm,

Padşahım, xanım oldur, mənə verdi dəstü pa.

Çim – Çahar ünsür kim, məbdəidürür hər şeyin,

Bunda buldu həqqi külli-ənbiyavü övliya.

Jey – vü jalə, çeşmü əbru, zülfü rüx, bu xəttü xal,

Müshəfü-həqdir müəyyən gər oxursan taliba.

Gaf – Gönlüdür Nəsiminin məhəbbətdən sərir,

Şol şaha kim, kölgəsidir zilli-simurğü hüma.