Qıl tamaşa gözüm, ol sərvü-xuramanə bu gün,
Naz ilə əzm eləyib seyri-gülüstanə bu gün.
Belə kim, mən görürəm dilbərimin qəmzəsini,
Öldürür aşiqi-sərgəştəni mərdanə bu gün.
Vəslün ey şux bizə eyddir, eydi-əkbər[i],
Eləmə zülmü sitəm, batmayasan qanə bu gün.
Ruz xoşdur, gözəlim, sən dəxi yümni xoş et,
Eyş tut, zülfi-siyəhfamüvə[ii] çək şanə bu gün.
Bəzmi-işrət tutub arayişi-kamil elə sən,
Ta şikəst versin üzün mehri-dirəxşanə bu gün.
Görsə ol ruyi-məhin gərçi Züleyxayi-həzin,
Eyləməz bir də nəzər Yusifi-Kənanə bu gün.
Çü niqab ol rüxi-xubundan alıb badi-səba,
Rəşk üz verdi genə rövzeyi-rizvanə bu gün.
Çün təcəlla elədi fikri-rüxün könlümdən,
Didəmin yaşı vurub tənələr ümmanə bu gün.
Hanı bir məlcəi-qəmxar,[iii] bəqeyrəz[iv] kərəmin,
Cani-mən, eylə tərəhhüm, məni-Heyranə bu gün.
[i] Eydi-əkbər – Böyük bayram.
[ii] Zülfi-siyahfam – Qara rəngli saç.
[iii] Məlcəyi-qəmxar – Dərd şəriki, ümid yeri.
[iv] Bəqeyrəz kərəm – Kərəmdən qeyri.