Bəzәndikcә çiçәklәrlә, ey çoban qızı,
Nә cәnnәtdir sığındığın dağların qoynu;
Qaş-göz oynar gözlәrinlә göyün yıldızı,
Şair olur seyr edәnlәr bu coşğun oyunu.
Sanki gәldin bu cәnnәtә, tәxtini qurdun,
Bir qat daha gözәllәndi sevgili yurdun.
Çoban qızı, eşitmişәm bir sevdiyin var,
Onun dәrdi bu duşdüyün, gizlәtmә mәndәn,
Doğru söylә onunçünmü gözlәrin ağlar,
Müjdә umar hәr vech ilә gәlib keçәndәn?
Sıxıldınsa, çağır gәlsin, o qalsın bir az,
Onsuz, әlbәt, heç bu dәrdә dәva tapılmaz.
Çoban qızı, o gәlmişdir, könlü dә xәstә,
Qaldırma, gәl, ağlayacaq sazın tellәri.
Nә ruh olur görüb sәni coşmayan sәsdә,
O bir şәhәr yavrusudur cılız, sәrsәri.
Çox başqadır incәliklәr onun gözündә,
İnanma gәl, gәldi-gedәr durmaz sözündә.
Anlaşılan, ayrılarkәn bir boya verdi,
Verirkәn dә yalvardı ki, sürülsün qaşa.
Üç günlükdür onun, quzum, sevgisi, dәrdi
Can verdiyin bu sevdanı çıxarmaz başa.
Bax nә deyir, eşqin üçün mәn açdığım fal:
Sürtmә onu qaşlarına, sәn boyasız qal...