Şanapipik әvvәllәr gәlin imiş. Bir dәfә başını yuyurmuş. Bu vaxt onun qaynatası içәri girir. Gәlin utanır. Allaһa yalvarıb deyir:
- Ay allaһ, qaynatam saçlarımı gördü, mәn xәcalәtdәn onun üzünә baxa bilmәrәm; mәni ya daş elә, ya da quş.
Gәlin quşa çevrilir. Darağı başında qalır, şanapipik olur. Şanapipik çöldә yaşasa da, abadlıqdan çox uzağa getmir, axı onun gözü istәkli әrindә, doğma evindә qalıb...