Oğuz adamnan çox yekәydi. Bir gün Oğuz bir adam tutur, Patavasına qoyub gәtirir öyә. Öydә onu oycuna alır, anasına göstәrir. Sonra töylәyә aparıb deyir: «Bu atı yemlә”. At da yekәydi, һәm dә yaman acgözüydü. Bir şәlә otu bir dəfәyә udurdu. Adam görür ki, bu atı bu yolunan doydurmaq olmuyacaq. Bir şəlә otu murdarrıyır. At onu iylәyir, yemir. Oğuz gәlir ki, at daһa yemir, әmbә ot qalıb. Gedib anasına deyir ki, bu balaca mәxluq atı doydurub. Mәn indiyә qәdәr bu atı doydurammamışam, adam doydurub. Dünyaya, ay ana, bu adamnar yiyә duracaq.
Sonra gәlib adamı buraxır.