Üzün mehrindən, ey dilbər, həqin ənvarı-lame’dir
Ki, anın məzhəri, yeri ilaha Misri-came’dir.
Camalın yeddi ayatı ki, zülfü qaşü kirpikdir,
Qılır izhari-həq zahir, bəyanı gör ki, vaqe’dir.
Müdəvvər nöqteyi-ağzı ki, sövtü nitqidür bürhan,
Əyandır hər kəlamından, bu höccət bil ki, qate’dir.
Dönər həqdən yəqin zahid ki, qılmaz adəmə səcdə,
Yəqinsiz əbləhi gör kim, necə şeytana tabe’dir!
Çü əhli-mə’rifət qədri bu yerdə qalmadı, arif,
Rəvan ol bir yerə daxi ki, ərzüllah vase’dir.
Rümuzi-əlləməl-əsma hər əhvəl bilmədi həqqa
Ki idrakatı mə’nidə gümanü zənn mane’dir.
Hicabı rəf’ edən arif görər mir’atı vəchində,
Camali-həqqi bişübhə kim, ol işbaha rafe’dir.
Nəsiminin sözü həqdir, gətir iqrar, ey münkir,
Kitabi-vəch ilə, üştə, dəlil – ayati-sabe’dir.