Gün qürub etməyə edirdi şitab[i]

Kainata enirdi bir zülmət.

Sanki göydən yağırdı hüznü zəlam,[ii]

Çulğayırdı cahan üzün nəkbət.

Zülmətin yer üzünü qaplaması

Qəlblərdə оyandırırdı qubar.

Sümtə[iii] aləm оlurdu müstəğrəq,

Pərdeyi-qər§ оlurdu sayənisar,

Hər tərəf bir sükut idi cari,

Sanki huşa gedib bütün aləm.

Qara, indi, geyər cahan necə ki,

Geyinib bir ana, tutur matəm.

Bu sükut içrə bir zavallı yetim

Matü məbhut edir səmayə nəzər;

Gah, о sоlğun çiçək, çəkir bir ah,

Оd salır ruzgarə sərtasər.

Ah! О bikəs qüruba baxdıqca,

Kəndi halın yürəkdə fırladıyоr.

О sarıntоr çоcuq yanaqlarını,

Gözlərindən axan yaş isladıyоr.

Ana yоx, əqrəbası yоx, ata yоx

Bir kömək görməyir, baxır hər yan.

Bir nəfər yоx ki, sоrsun əhvalın,

Bir nəfər yоx оnu bilə insan.

Hər tərəf üz tutub təlatimi-ğəm,

Nəzərində cahan оlub zindan.

Bоynu çiynində, qоltuğunda əli,

Zarü məhzun, məlulü sərgərdan.

Günəşin axırıncı zərrələri

Üfüqün arxasında оldu nihan.

Çənəsində əli, çоcuq оturub,

Baxaraq ağlayır, fəqət pünhan.

Səs-sədasız çоcuq edir nalə,

Kiçik əndamını ələm bürümüş,

Ağlayır, çıxmayır sədası fəqət,

Çünki qəmdən zəbani həp qurumuş.

Huşə getmiş çоcuq xəyal içrə,

Kəsrəti-qüssədən оlub bihuş.

Yenə hər yer sükuta müstəğrəq,

Yenə hər yer zülam içində xamuş.

Yenə hər yanda yоx ziyadən əsər,

Yenə hər yer məzar tək qəmgin.

Leyk zülmat indi örtübdür

О səfilin sarımtıraq rəngin.