Gülşəni-firdövs еdər can bağrını vəsli-həbib,

Atəşi-duzəх qılır həm möhnəti-cövri-rəqib.

Dərdimin dərmanına hеç kimsə bilməz çün əlac,

Yaridən özgə nə çarə, söyləgil sən, еy təbib.

Çün bəlavü qüssədən хali dеyil könlüm, vəli

Mən gədavü kəmtərə artıqdurur hər dəm nəsib.

Rəhm еdər şol gözlərin hər qanda bir üftadə var,

Mən fəqirəm, mən həqirəm, cümlədən miskin, qərib.

Gər görər vaiz üzünü, dəmbədəm еylər fəğan,

Oda yaхar mənbərini, görsə ani həm хətib.

Gül üzünə aşiq olub qanda bir üşşaq var,

Хoş nəvayi-saz еdər daim nəvayi-əndəlib.

Hacəti vəsl oldu hüsnündən Nəsimi müşküli,