Novruz yetişdi, füqəra oldu pərişan,

                                        əfsürdə və nalan.

Hər məmləkətin pulluları xürrəmü xəndan,

                                        pulsuzları giryan.

Çöllərdə, çəmənlərdə gözəl güllər açıldı,

                                        ətrafa saçıldı.

Bir başqa təravətdə olub qönçələr əlvan,

                                        dər tərfı-gülüstan.

Keflənmək üçün düşmüş ələ yaxşı bəhanə,

                                        hər tacirə, xanə,

İç badeyi-gülrəngi ki, versin sənə min can,

                                        seyr eylə xuraman.

İstol bəzə, hər cür yeməli eylə mühəyya,

                                        düz konyakü vodka.

Doldur bakalı, çək başına, eyş ilə şadan,

                                        düşməz belə dövran.

Cəmşidi-cəmin səltənəti oldusa pamal,

                                        sədr şükr olub iqbal.

Bayram bizə miras yetişdi, əgər İran

                                        oldu dəxi viran.

Millətlər ayıldı, bu işin tərkini qıldı,

                                       təklifini bildi.

İndi bizə məxsus qalıb məhz bu meydan,

                                       yox başqa bir insan.

Matəm zədəra, eyd bəvəd matəmi-digər[1],

                                       boşdur belə sözlər.

Matəmzədədir gərçi həqiqətdə müsəlman,

                                       sən olma hərasan.

Kimdir belə təfrih ilə dünyada dolansın,

                                       bu ləzzəti qansın?

Bayram kefinin qiymətini yox bilən əlan,

                                       sənsən ona xahan.

Get hər evə gir, zahiri təbrik elə eydin,

                                       həm Əmrlə Zeydin.

Batində atıb hər yetənə bir cürə böhtan,

                                       bədnam elə hər an.

İldən-ilə çün rövnəqü heysiyyətin artar,

                                       bayramını da xar,

Qoyma ola, Türkiyyədə gər qopsa da tufan,

                                       sən qəm yemə ondan.

Baxma ki, hər evdən ucalır naləvü fəryad,

                                       yoxdur edən imdad.

Olsa bütün aləm hamısı gürüsnə, üryan,

                                       sən eyləmə ehsan.

Salma yadına zərrə qədər dərdü bəlanı,

                                       sür zövqü səfanı,

Bayram günüdür, al yanına bir gözəl, oğlan,

                                       qıl canını qurban.

Keflən gecə-gündüz,

Xərc et pulu yüz-yüz.

Çaldır nağaranı,

Düş ortalığa süz.

Qoy aləmi heyran,

Olsan da pəşiman...

Axırda deyərsən:

Lənət sənə, şeytan!

“Molla Nəsrəddin”,

8 mart 1913, â„– 8