Nəzirə
Mənim ey naxçıvanlı şairə heyran olan könlüm, Yazan latayilatə matü sərgərdan olan könlüm. Həya qılma, açıq söylə, cahanda sən görübsənmi Həmi şair, həmi molla, həmi şeytan olan, könlüm? O cür şair çıxar mənbərdə hər il xalqı süng eylər, Genə şərm eyləməz, söylər: mənim giryan olan könlüm. Rəvadır gər desə: ey tutmayan bir məsləki-qaim, Olub aludə dünya malına, xulqan olan könlüm. Münəzzəh adəmiyyətdən, mübərra hüsni-sirətdən, Kəlami ləğv, qövlü hərzəvü hədyan olan könlüm. Danosbazlıqdan xalqı tovluyub hər şəklə düşməkdə, Təqəllübdə, qərəzdə heyrətə şayan olan könlüm. Orucluqda, məhərrəmdə salan xəz xirqə düşmənə, O aylardan sora hərrac edib üryan olan könlüm. Danan “Tazə həyat”ın, “İttifaq”ın pulların savsem, Yazıb “Zənbur”un üstə arizi-divan olan könlüm. Əgər ölsən də, söz yox ki, Otaylı səndən əl çəkməz, Yazar, tənqid edər hər feylini insan olan könlüm.
“Molla Nəsrəddin”, 14 fevral 1910, â„– 7
|