Mənim ey naxçıvanlı şairə heyran olan könlüm,

Yazan latayilatə matü sərgərdan olan könlüm.

Həya qılma, açıq söylə, cahanda sən görübsənmi

Həmi şair, həmi molla, həmi şeytan olan, könlüm?

O cür şair çıxar mənbərdə hər il xalqı süng eylər,

Genə şərm eyləməz, söylər: mənim giryan olan könlüm.

Rəvadır gər desə: ey tutmayan bir məsləki-qaim,

Olub aludə dünya malına, xulqan olan könlüm.

Münəzzəh adəmiyyətdən, mübərra hüsni-sirətdən,

Kəlami ləğv, qövlü hərzəvü hədyan olan könlüm.

Danosbazlıqdan xalqı tovluyub hər şəklə düşməkdə,

Təqəllübdə, qərəzdə heyrətə şayan olan könlüm.

Orucluqda, məhərrəmdə salan xəz xirqə düşmənə,

O aylardan sora hərrac edib üryan olan könlüm.

Danan “Tazə həyat”ın, “İttifaq”ın pulların savsem,

Yazıb “Zənbur”un üstə arizi-divan olan könlüm.

Əgər ölsən də, söz yox ki, Otaylı səndən əl çəkməz,

Yazar, tənqid edər hər feylini insan olan könlüm.

“Molla Nəsrəddin”,

14 fevral 1910, â„– 7