Axşamın tunc üzü –

     heykəl sükutu,

Göylərdə parça-parça

     qorxu buludu,

İçimdəki həsrətdən,

     üşəndiyim təklikdən də

     qaradır,

İsa kimi

     çarmıxa çəkilən buludları

Düşürən olacaqmı?

Mələk qanadlı yalanlar

     fırlanır həndəvərində,

Açsam pəncərəni

    otağıma dolacaqmı?...

Topa-topa qaranlıq

     fırlanır göy üzündə,

Sındırılmış bir şimşək

     gizlənibdi gözündə.

Təyyarə qanadlarının

     kölgələri görünür,

Buludlarda qurğuşun sürünür;

Qurğuşun yağmurundan

    qoruna biləcəkmi adamlar?

Ac qalan atomlar

     buludlardan sallanır.

Ölüm qorxusu çoxaldıqca

     həyat ballanır...

Bu bahar

     qırıldı bal arıları,

Çiçəklər yetim qaldı.

Dünya yetim qalacaq

     insanlar olmayanda.

Qoymayın dolsun buludlar,

     boşalmağa nəyi olacaq

          dolmayanda.

Qəzetlərdən yüyürür üstümə

     qaranəfəs xəbərlər.

Qaçqınların naləsi,

     uşaqların hıçqırıq səsi,

Qonşuların

     hədəsi...

Qalxıram barmaqlarımın ucuna, -

     buludu tutam bəlkə,

Cırıb atam göylərin

     bu gecə köynəyini,

Ulduzların gümüşü işığından öpəm,

Dünyaya ulduz işığı səpəm...

Çiçəkləyə sərhəd dirəkləri,

     tikanlı bir gül ola.

Dərib bu çiçəkləri

     düzələm yola.

Düzəm həsrətimin

     torpağına, daşına;

Bir çiçək də aparam

     Təbrizə, -

          Azərbaycan məktəbinin açılışına...