DƏRD
Dərdini suya danışma, Axıb çöllər boyunca Dərdi çiçəklər bitirə Dərdıni quyuya danışma. Bənd-bənd kəsilmiş tütəklər bitirər. Dərdini mənə danış, Dərd qədrini dərdli bilər... Dərdini ulduzlara demə, Uzaqlığın dərdi onlara bəsdı. Dərdini mənə de, Ürəyim dərdlərə qəfəsdi. Orda heç kəsin görmədiyi dərd şəklindən sərgi var, Dərdin mənə ərki var; Yayda soyuq baxışlardan üşüyən, Qışda yalançı sevinclərdən tikilən iynəbatmaz kürkü var. Dərdıni mənə danış, Dərdbilməzə söyləmə, Sənə təzə dərd doğar. Dərdini mənə danış, Dolu dəryaya yağar... Dərdin üzəgüləni pisdi, Dərdin qəfil gələni pisdi. Kor qaranlığa alışan kimi Dərdli doğulan dərdə alışır. Kim dərdini suya danışır? Dərdini mənə danış, Özüm dərdə sarı gəlirəm. Nazim Hikmət demişkən: “Adam var otların çeşidini bilir, adam var quşların, Mən dərdlərin çeşidini bilirəm!” ... Dərd oxumuşam anamın qayğılı gözlərində, Nənəmin “dərdin mənə gəlsin” - sözlərində, Yaralı dovşanın qanlı izlərində, Parisin Sen Deni küçəsindəki müştəri gözləyən qadınların çılpaq dizlərində... Qaçqınların Vətənə sarı dönən üzlərində, Qarımış qızların toz basmış güzgülərində... Dərdini mənə danış, Dərd qədrini dərdli bilər...
|