Vəh ki, hicran xəncəri köksümni qılçı çak-çak,

Doğradı bağrımnıvü könlümni qıldı dərdnak.

Ğürbətü bikəsligimni qoy ki, sən bədmehrini,

İltifati yoxluği mən xəstəni qıldı həlak.

Sancılırdı könlümə meyxarə çeşmin navəki,

Toprağa sancıladı baği-cahanda pəx tak.

Aşiqəm sana dilim, öz-özümə inanmazam,

Ruhi-qüdsi xandəvü mən bir pəri fərzənd xak.

Xüşki-ləb çaki-giriban birlə can ver Kişvəri,

Xasiyyət bu verdi çün çeşmi-tərü daman çak.