Ol ki, verdi şəm’hüsnünə cahanəfruzluq,

Verdi sənsiz təlxiyi-hicran bizə noruzluq.

Zülfi-mişkinün ələm, sən padişahi-mülki-hüsn,

Xanda kim, varsan sana Tanrı verür firuzluq.

Gərçi pərvanə verür can şəm’nin yüzi görüb,

Görsədür pərvanə içün şəm’ həm dilsuzluq.

Bilməzəm ol tiflnün amuzgari kimdürür

Kim, qılur peyvəstə təlimi-cəfa amuzluq. 

Ögrənür hər kim ki, var mülki-cahanda pür hünər,

Kişvəriyi-xəstə ögrənmiş bəlaənduzluq.