Yasında ağlaya bilmədim, ana,

Boşalda bilmədim

                 daşlı ürəyimin ağrısını.

Deyə bilmədim

               ayrılığın acısını;

Həsrətlə süzdüm

               saçlarını yolanları,

          gözləri dolanları.

Oğul kimi yox,

Qonşular kimi də

                ağlaya bilmədim barı...

Elə bil məni ağlayırdılar,

Hamı üzümə baxırdı

             gözlərini sıxa-sıxa,

Onlar nə biləydilər

                 mən çoxdan ağlamışam

            yalqız anasızlığa...

Gözlərimi quru görüb

               ürək-dirək vermədilər,

Köksümdə qırx il

“Ana” deyib ağlayan

                ürəyimi görmədilər...

Ana şəriki olduğum qardaşlarım da

               dərdlərini bölmədilər.

Bölünməli nəyimiz vardı?

Olanmızı da –

Ananımızı da

              tabuta qoyub

        ölüm apardı...

... Bu yazın ilk səhəri

               əkinə başlamışdı el-oba,

Günəş isindikcə

          soyuyurdu evlərdəki soba.

Toxum səpirdilər tarlaya,

Şitil əkirdilər bağa,

Bizsə qol-budaq atandan sonra

            kökümüzü qoyduq torpağa.

 Daha boynunu qucaqlamağa

            əlimiz çatmayacaq,

Üstündə bir daş göyərdi

            qol-budaq atmayacaq...