DAYAN, BAHAR ÇAĞIM
Günlərim xatirə evinə köçür. Günlərim ömrümü su kimi içir, Əriyir gözümün şəkil yaddaşı, Qəlhimdə bir sevda ağrısı qalır. Qarşıma çıxanlar hər addımbaşı Qayğıya çevrilib qəlbimə dolur. Gülən səhərlərin qəmli axşamı Yenə şam yandırır məzar başında. Dünyaya qonaqtək gələn insanın Doğumu, ölümü məzar daşında. Çəmən yaşılını, çiçək sehrini Daşlar ki, köksündə yaşada bilmir. Daşa ömür verib yaşadan insan Adi bir daş qədər yaşaya bilmir. Dəyişə-dəyişə fəsillər ötür. Dəyişə-dəyişə nəsillər ötür. Hər yaşıl yarpağın sonu xəzəlsə, Elə bu dünyada bahar gözəlsə, Dayan, bahar çağım, qışa tələsmə! Yuxumuz ölümün məşq saatıdır, Hər gecə gündüzün nəqaratıdır. Bəlkə bır nəğmə də bəs idi bizə, Son səda olardı "Qu" ömrümüzə. Bu qədər həsrətli nəğmələr ötüb Sükutla ölməyin nə mənası var? Köhnə qəbirlərdən təzə ot bitib, Otun da yaşamaq təmənnası var! İçib buludların göz yaşlarını Hələ ki, böyüyür qışdan xəbərsiz Beləcə böyükdür bir zaman biz də Bizimlə yatacaq daşdan xəbərsiz... Boyumuz qədərsə torpaq payımız, Niyə sərhəd-sərhəd böldük dünyanı? Necə görmüşdüsə əcdadlarımız Biz də onlar kimi gördük dünyanı. Günəş həmin günəş, Ay həmin aydır, Həmin adamlarıq, gəlmişik yenə. Verdiyi ömrünü alandan sonra Daha nə verəcək bu dünya mənə, Dayan, bahar çağım, qışa tələsmə! Bilirəm zamanı saxlamaq olmur, Saatlar günləri doğrayır, biçir. Qızara-qızara gələn günəşin Azalan odunun ağrıları da Bəlkə dan üzünün içindən keçir?! Dünyada əbədi nə qalır görən, Biz ki, əbədiyyat yolçularıyıq. Günlər durna kimi ötüşür gedir. Zaman sürətinə çatmaq olmursa. Deməli, müqəvva ovçularıyıq! O qədər borcum var ana torpağa, Borcluyam dərdiyim çiçəyə, gülə. Məhəbbət borcumu demirəm hələ, Borcluyam dərdiyim çiçəyə, gülə. Ağaca borcluyam, daşa borcluyam, Bir könül nəğməsi eşitmək üçün Qəfəsə saldığım quşa borcluyaın! Pislərə nifrəti öyrədən dünya, Zamanı şam kimi əridən dünya, Daha nə verəcək, nə verəcəksən? Borcluqdan çıxmağa möhlət ver mənə, Doyunca baxmağa möhlət ver mənə. Qarşımda bu qədər dağ yaradıbsan Zirvəyə çaxmağa möhlət ver mənə!...
|